Rozdział 32.

Wszystko powoli wracało do normalności. Wielkimi krokami zbliżał się wrzesień. Chłopaki rozjechali się do domów. Kuba z Agnieszką wylecieli do Włoch, ja z Bartkiem miałam wrócić do Poznania w weekend, ale ostatni piątek chcieliśmy spędzić razem, sami w tym pięknym mieście. Postanowiliśmy wyjść na spacer, a że było już chłodnawo ubrałam rurki, bluzkę i czarną bejsbolówkę. Na nogi zwykłe trampki i poszliśmy do parku. Chodziliśmy po alejkach z różami, a ten głupek zerwał jedna i dał mi. Wyszło na to że jestem złodziejem. Całe szczęście nikt tego nie zauważył. Usiedliśmy na ławce i przytuleni siedzieliśmy w ciszy. Mogłabym tak zostać z nim na zawsze, ale przecież wiadomo, ze nie jest to możliwe. Musi wyjechać na drugi sezon do Rosji i to już pierwszego września. Właśnie po to wracam do Poznania. Żeby poinformować mamę, że jadę z nim. Drugi raz nie popełnię tego samego błędu. Boje się trochę, bo będę musiała tam znaleźć pracę, a nie dokończyłam nauki w szkole. A ruskiego ni jak nie umiem. Czyli będzie trudno przez ten rok. Nurtuje mnie to już od dłuższego czasu. Nic nie dałam po sobie poznać, bo nie chciałabym, żeby Bartek się o mnie martwił. Nie potrzebowałam tego. Wystarczyło, że był. Moje rozmyślania przerwała mała dziewczynka, która podeszła do Bartka.
- Dzień dobry, czy pan to pan? - zapytała patrząc wielkimi niebieskimi oczami. Nie wiem ile mogła mieć lat. Najwyżej osiem.
- To zależy o kogo ci chodzi. - Bartek strzelił swój uśmiech nr 5. Najlepszy z nich wszystkich. Przecież to była mała kibicka. Jakbym była na jej miejscu nogi by mi odjechały.
- Pan jest Kurek? - zapytała bezpośrednio. Lubiłam takie dzieci.
- Tak, a o co chodzi? - zapytał Bartek, pewnie myślał o tym, że mała chce autograf, ale ona zdziwiła nas oboje. Przytuliła Bartka, który nachylił się do jej poziomu i powiedziała:
- Panie Kurek, proszę, niech pan wróci do Skry. - rozczuliła nas. Bartek przytulił ją i wziął na kolana.
- Jak masz na imię? - zapytał jej.
- Edytka. - odpowiedziała mała, która patrzyła na Bartka jak zahipnotyzowana.
- Edytko posłuchaj mnie, na ten rok muszę wyjechać znowu do Rosji, ale może za rok znowu spotkamy się w tym parku, a wtedy będzie już pewne, że będę w Polsce. - uśmiechnął się do niej, a ona znowu go przytuliła.
- EDYTA! - usłyszeliśmy krzyk. Mała zeskoczyła z kolan Bartka i poleciała w stronę głosu.
- Mamo zobacz kto tu ... - mówiła Edytka, ale mama jej przerwała:
- Mówiłam ci, żebyś nie rozmawiała z nieznajomymi. Nie wiadomo kim oni są. Dlaczego ty nigdy... - tym razem to Edytka nie pozwoliła jej dokończyć:
- Mamo! Ale to Bartek Kurek! Ten siatkarz, najlepszy! I on tutaj jest, to z nim rozmawiałam. - wytłumaczyła się. Bartek chyba postanowił wkroczyć do akcji. Poszłam więc za nim. Ukazała nam się drobna kobieta, blondynka o identycznych oczach jak jej córka. Trzeba powiedzieć szczerze, że przy Bartku mama Edyty wyglądała komicznie.
- Dzień dobry. Jestem Bartosz Kurek, a to moja dziewczyna Kasia. - przedstawił mnie, a ja uśmiechnęłam się do Edytki, która odwzajemniła uśmiech. - I to co Edytka mówi to prawda. Spotkała nas na ławce w parku i podeszła zapytać czy to ja.
- Przepraszam pana za nią, pewnie ma pan ważniejsze sprawy niż słuchanie jakichś dzieci. - mama Edyty chyba rzeczywiście czuła się głupio.
- Nie ma sprawy, Edytka to bardzo miła dziewczynka. - powiedział do mamy Edyty, a później kucnął i zwrócił się do małej.- Jestem zwykłą osobą i bardzo mi miło, że podeszłaś. - Edytka znowu go przytuliła. Chyba zaczynałam być zazdrosna. Nie no, żartuję. To było bardzo wzruszające.
- Edytka, kibicujesz wszystkim siatkarzom? - zapytałam kucając.
- Jasne, że tak. Reprezentacja jest świetna. Oni są niesamowici. - uśmiechnęła się.
- Wiesz co? Mam chyba coś dla ciebie. - uśmiechnęłam się.
- Naprawdę? - zapytała mała.
- Naprawdę? - powtórzyła jej mama.
- Tak, tylko Edytko spotkajmy się o czternastej na rynku przy fontannie, bo muszę po to iść. Zgadzasz się? - zapytałam, a ona przytuliła mnie. Odwzajemniłam uścisk.
- To do zobaczenia. - powiedziałam.
- Pa Edytko. Do zobaczenia. - pożegnał się Bartek.
- Pa! - krzyknęła, a później usłyszeliśmy jak mówi do mamy.- Mamo! Mówiłam, że to on!
Roześmialiśmy się idąc za rękę w stronę mieszkania Agi i Kuby. Już po kilku krokach Bartek zapytał mnie co mam zamiar dać małej.
- Pamiętasz jak zbierałam od chłopaków autografy na wszelki wypadek. Same autografy, bez dedykacji. Są pod łóżkiem w mieszkaniu Agi i Kuby. Edytce bardziej się przydadzą. - odpowiedziałam. Tak tez zrobiliśmy, wzięliśmy autografy, wszystkich oprócz Bartka i włożyliśmy do koperty, którą podpisaliśmy "dla Edytki". Przed drugą już siedzieliśmy na fontannie. Cieszyłam się, że mogę przekazać takie cenne artefakty. Sama o nie walczyłam tyle lat, a teraz siatkarzy znam osobiście. To coś niesamowitego. Punkt druga zobaczyliśmy Edytkę z mamą. Miała ubraną różową sukienkę, białe rajstopki i sweterek koloru zgaszonego różu. Ona tez nas od razu poznała. mama pozwoliła jej do nas pobiec.
- Jesteście. - powiedziała z ulgą i od razu wskoczyła na kolana Bartka, który zrobił jej miejsce.
- No a jak, nie moglibyśmy nie dotrzymać obietnicy. - uśmiechnął się Bartek.
- Dzień dobry. - powiedziała mama Edyty.
- Dzień dobry, jestem Kaśka Wiśniewska. - wstałam i przedstawiłam się.
- Anna Kołodziej. Moja córka uwielbia pani chłopaka. Jak i cała drużynę siatkówki, aż sama się dziwie po kim odziedziczyła taki zapał. - powiedziała mama Edzi.
- Jest świetną dziewczynką, bardzo empatyczną. Mało ludzi się zdarza, którzy podeszliby do sławnej osoby. - popatrzyłam jak dobrze dogaduje się z Bartkiem. Pewnie rozmawiali o siatkówce.
- Czasami myślę, że to dla niej złe... - przyznała pani Anna.
- Pani Aniu, to nie jest złe i bardzo panią proszę o to, żeby pani dbała o ta jej pasję, a spełnią się jej marzenia. Była z nią pani na jakimś meczu? - zapytałam.
- Nie, z mężem jesteśmy zapracowani. - pochyliła głowę jakby się wstydziła. Rzeczywiście wyglądała jak kobieta sukcesu.
- Myślę, że mecz to będzie dla małej najlepszy prezent z każdej okazji, a mecze ligowe rozgrywane są w Kędzierzynie-Koźle. Poświećcie jej troszkę czasu, a mała będzie zachwycona. Proszę mi zaufać. Kiedyś też byłam tylko zwykłą fanką. - uśmiechnęłam się.
- Wszędzie ma ich plakaty. - uśmiechnęła się pani Anna.
- Ja też mam coś dla niej. - powiedziałam i podeszłam do Edytki.
- Kasia, Bartek powiedział, że masz coś dla mnie. - uśmiechnęła się i popatrzyła takimi kochanymi oczkami.
- Mam. - wyciągnęłam kopertę z torebki. - Proszę i dbaj o to. - dałam jej autografy. Ona kiedy otworzyła oczy jej się zaświeciły. Dałam Bartkowi jego zdjęcie i marker.
- No jazda, z dedykacją.- szepnęłam mu na ucho i strzeliłam uśmiech. Bartek podpisał się i dodał swój autograf do kolekcji Edyty. Mała była prze szczęśliwa, więc postanowiliśmy iść z nią i Anną na lody. Mała była w skowronkach, niestety po 17.00 przyszła pora na rozstanie.
- Edytka, zawsze będę cię pamiętać i może jeszcze kiedyś się spotkamy. - przytulił ją po raz ostatni i ja tez ją przytuliłam. Poszliśmy w swoją stronę, a Edytka z mama w druga stronę. Nie mieliśmy już ochoty na żadne spacery. Poszliśmy do domu, po drodze kupując chipsy, popcorn i pepsi. Ostatni wieczór spędzony z filmem "Titanic". 4 godziny z Bartkiem. Po skończonym filmie Bartek powiedział:
- Pamiętasz poznaliśmy się tutaj. Rok temu. W tym salonie, kiedy wleciałaś myśląc, że mam przyjść później. - roześmiał się, a ja rzuciłam w niego poduszką.
- To nie jest śmieszne. Strasznie głupio się wtedy czułam. - przytuliłam sie do mojego chłopka-idola.
- Wiesz, już wtedy mi się spodobałaś. - pocałowałam go. Tak namiętnie jeszcze nigdy nie było między nami. Nie mogę uwierzyć, że przez rok tyle się zmieniło. Zasnęliśmy szczęśliwi. "Oby było tak zawsze" pomyślałam i wpadłam w krainę Morfeusza.

***

Hej co tam u Was? U mnie ferie : )

Jak Wam się podoba?

Całuję :*