Rozdział 31.

- Ale jak? - nie dowierzałam temu co usłyszałam.
- Nie wiesz jak się dzieci robi? - uniosła brew, a ja pokazałam jej język.
- Chodziło mi o to skąd wiesz, że jesteś. - wytłumaczyłam temu ciężko kapującemu człowiekowi.
- Czy to dla ciebie nie wystarczające, że rzygam od rana jakbym się najadła śledzi z mlekiem? - samo wspomnienie tej "potrawy" wywołało u mnie odruch wymiotny.
- Monia, ale to może być zatrucie alkoholem. Trochę wczoraj namieszaliśmy. - wymyślałam racjonalne wytłumaczenia.
- Taa... Od zatrucia alkoholem okres też mi się zatrzymał co? - dobiła mnie tym. No i jak to teraz wytłumaczyć? No masakra z jednego w drugie. Jak nie Nikodem to ciężarna.
- Idziesz teraz to powiedzieć Kubiakowi! - wypchnęłam ją z łazienki.
- Co? Pogrzało cię? Nie powiem mu dopóki nie jestem pewna na 100 procent. - powiedziała.
- Weź nie tchórz i idź mu powiedzieć że zrobił ci prezent, który zobaczy za kilka miesięcy. - popchnęłam ją w stronę salonu i sama weszłam za nią. Przywitałam się z moim Księciem z Bajki, bo wszyscy panowie już wstali. Kubiak pił wodę, a Monika wzięła oddech i wydusiła z siebie:
- Będziesz ojcem. - no, jego reakcja... Powiem tyle. Trzeba było poczekać aż wypije wodę. Teraz Monika była cała w zawartości jego ust. Zaległa cisza. Michał patrzył na nią jak na obłąkaną, a później przyciągnął ja do siebie tak że stała przed nim. Przyłożył rękę i ucho do brzucha i wyszeptał:
- Halo maluszku, tu tata. - jedno zdanie a wszystkie beczałyśmy. Monika przytuliła wybranka. To było takie romantyczne. Chłopaki zaczęli gratulować młodym. Dziewczyny wyściskały ich jakby już im się to dziecko urodziło.
- Ale... To nie jest jeszcze pewne. - powiedziała powoli Monika. Ja dobrze o tym wiedziałam, że musimy zrobić test ciążowy.
- I tak cie kocham. - powiedział Michał i zaraz się poprawił. - Was kocham. - i pogładził jej brzuch. Ona poczochrała mu włosy. Nic im do szczęścia nie brakowało. Tego poranka nasza grupka położyła się spać jeszcze raz (tym razem na kocach z mnóstwem poduszek) szczęśliwsi o te jedną istotkę w brzuchu Moni.

godzina 14.00
Ledwo żyjąc wstaliśmy, żeby iść coś zjeść, bo w tym domu nie było jedzenia na tyle osób. Wybraliśmy się do restauracji. Czteroosobowe stoliki były, więc my usiedliśmy z Igłą i Iwoną. Krzysiu cały czas paplał o idealnych imionach dla dzieci.
- Jeśli będzie chłopiec to musi mieć na imię Krzysztof. To takie dumne, staropolskie imię. Idealnie pasujące do chłopczyka. - po tej wypowiedzi zaczęłam chichotać za co Krzysiu zgromił mnie wzrokiem. - Jeśli będzie dziewczynka to będzie Marysia albo Hania, ale nie Kasia, bo Kaśki to takie laski, które rozkochują w sobie fajnych, porządnych chłopaków, a później oni tylko o tych Kaśkach gadają. - popatrzyłam na niego jak na wariata, później na Bartka, który pukał się w głowę. Iwona strzeliła facepalma. Chyba go jeszcze promile trzymają od wczoraj-dzisiaj. Gadał głupoty przez cały obiad. No masakra, a kiedy podzielił się swoimi planami z Michałem i Monika ten tylko popatrzył na niego. Monika powiedziała za Dzika:
- Super, że Zibi i ty już wymyśliliście imię dla naszego dziecka, ale może my tez mamy własne zdanie na temat imienia dla dziecka. - para aż z niej buchała. misiek ją uspokajał. Ona podeszła do mnie i powiedziała po cichu:
- Zróbmy jak najszybciej ten test bo zwariuje. - powiedziała.
- Jutro rano. - przytuliłam ją. Rozeszliśmy się wszyscy. Z Bartkiem poszłam na rynek. Usiedliśmy na fontannie i odpoczywaliśmy od tłoku, głośnych rozmów. Słyszeliśmy tylko pluskającą wodę w fontannach. Słońce gładziło nasze twarze, a ja siedziałam wtulona w mojego wybranka. Nagle słońce przyćmił mi ktoś.
- Sorry, ale zasłaniasz mi słońce. - zwróciłam się do osoby, która pozbawiała mnie przyjemności i otworzyłam oczy. Przede mną stała dobrze mi znana postać. Ida Cichy. Siostra Nikodema.
- Cześć Suko! - "przywitała się". Bartek oburzył się, ale pokazałam mu ręką, że sama muszę to załatwić.
- Siema. Co tam słychać? Odwiedziłaś już braciszka w więzieniu? - podniosłam brew i uśmiechnęłam się chamsko. Nigdy się nie lubiłyśmy. Od samego początku mnie wyzywała i zachowywała się jak rozpieszczony bachor. Teraz widzę, że zachowanie Nikodema jest rodzinne.
- Wsadziłaś go za kraty ty dziwko za piątkę. Razem ze swoimi koleżkami. - popatrzyła na Bartka i splunęła. Wstałam. Byłam od niej trochę wyższa. Czułam się pewniej.
- Mnie możesz obrażać do woli, ale moich przyjaciół nigdy. - popatrzyłam na nią groźnie.
- Bo co mi zrobisz? Są popieprzeni! Nie interesuje się siatkówka, ale wiem, ze z Londynu GÓWNO przywieźli, a nie medal. - popatrzyła górując. Zawrzało we mnie.
- Nie znasz ich! - wycedziłam przez zęby. - Są najlepszymi zawodnikami, oni nigdy się nie poddają!
- Ale źle grają. - wyrzuciła triumfując. Jedno słowo i się na nią rzucę. Usłyszałam za sobą ciche "spokojnie".
- Nie znasz moich przyjaciół. Zawsze oceniasz po pozorach, a prawda jest taka, że oni nigdy złego słowa o tobie by nie powiedzieli, bo nic im nie zrobiłaś, a ty tak po nich jeździsz. Żałosna jesteś. - prychnęłam.
- Oni są do dupy i sama o tym wiesz. - roześmiałam się.
- Oni nie dają dupy za pięć dych. - uśmiechnęłam się. teraz ja byłam góra. Widziałam ten strach w jej oczach. - Myślisz, że nie wiem? Całe miasto o tym huczało. Dałaś DUPY połowie miasta! - nie żałuje tych słów. Ida rzuciła się na mnie i zaczęło się. Bartek próbował nas rozdzielić razem z paroma przechodniami, ale nie udało im się. Szarpałam się z tą szmatą o moich idoli i przyjaciół. Nie będzie ich obrażać byle dziwka spod latarni. Nie żałuje tez tego co się później stało...

Zostałam zamknięta. W areszcie. Z tą dziwką. Miałam ochotę ją rozerwać, ale grzecznie siedziałam pod ściana nie odzywając się. Ona chyba tez nie miała ochoty na gadkę po tym jak ja potraktowali paralizatorem. niedawno się obudziła. Ja się nie wyrywałam policjantom, ona tak. Słyszałam jak Bartek powiedział, że po mnie wróci. Miałam nadzieję, bo długo nie wytrzymam z moją "koleżanką" w jednej celi. Było tu ciemno, a od ściany biło zimno. Po chwili wszedł strażnik.
- Pani Wiśniewska wychodzimy. Ktoś wpłacił za panią kaucję. - wyszedł i czekał aż wstanę. Ale ja zanim wyszłam zwróciłam się do Idy:
- Żałuj, że nie masz kogoś takiego kto martwiłby się tylko o ciebie, a nie o to czy dasz mu dupy. - i zostawiłam ją samą. Przeszłam przez cały szereg ścian. Zwrócili mi biżuterię. Wzięłam ją i poszłam do wyjścia. Przy drzwiach stał Bartek. Nie uśmiechał się. Z resztą nie dziwiłam mu się. Spędziłam kilka godzin na komisariacie. Podeszłam, ale nie zrobiłam nic. Nie mogłam nawet patrzeć w jego błękitne oczy.
- Chodź. - powiedział. Wyszliśmy na świeże powietrze. Ta przenikliwa cisza mnie przerażała.
- Bartek...
- Dlaczego? Dlaczego to zrobiłaś? Zaczęłaś się z nią szamotać jak psycholka. - zabolało.
- Ja zrobiłam to dla was. Nie pozwolę obrażać...
- Dałaś się jej sprowokować! Dobrze wiedziałaś co ona chce osiągnąć, a wdałaś się w ta dziecinną gierkę! - miał rację, ale nie mogłam inaczej.
- Nie rozumiesz tego?! Chciałam was bronić, ale może dla ciebie to nie ma znaczenia, że kłócę się o was?! - zapytałam piszcząc. Zawsze tak było kiedy się denerwowałam.
- Jesteśmy dla ciebie problemem. Czasami mi się wydaje, że byłabyś szczęśliwa bez nas, beze mnie. - stanęłam w miejscu.
- Co?! - myślałam, że śnię. Bartek robi sobie ze mnie jaja, żartuje. Zaraz przybiegnie i powie "słoneczko". On tylko popatrzył i poszedł. Krok po kroku oddalał sie ode mnie. NIE! Nie pozwole, żeby ona rozpierdoliła mój związek. Pobiegłam najszybciej jak umiałam. Uwiesiłam się u szyi Bartka i pocałowałam go tak namiętnie jak jeszcze nigdy. Na środku chodnika, bez względu na nic i nikogo. Kochałam go! Chciałam to wykrzyczeć całemu światu. Kiedy oderwaliśmy się od siebie szepnął:
- Kocham Cię tak bardzo jak jeszcze żadnej dziewczyny nie kochałem! - uśmiechnął się i krzyknął. - NIECH CAŁY ŚWIAT WIE, ŻE KOCHAM CIĘ! - ludzie obok nas obejrzeli się. Zdążyłam wydusić ciche "ja też Cię kocham" i znowu mnie pocałował. Z pasją.
Wróciliśmy do domu szczęśliwi. Tuż przed 22.00. Okazało się, że rodzice Bartka zabrali dzieci do nysy na małe wakacje. Więc w domu zostali sami giganci. Krzysiek jak nas zobaczył powiedział:
- Wyglądacie jak upici.
- Jesteśmy upici. - popatrzyłam na Bartka. - Miłością. - Krzysiu udał, że płacze z wzruszenia. Ale to był szczęśliwy dzień. Położyłam się spać z moją miłością u boku. Czego chcieć więcej?

Korytarz. Długi, ale już był jego koniec. Zobaczyłam drzwi. Otworzyłam je. Czułam, że jest straszny przeciąg. Szybko znalazłam się w środku pomieszczenia. Zobaczyłam Michała i Monikę patrzących przez gruba szybę na dziecko. nagle dziecko zaczęło znikać. Monika płakała, a Michał krzyczał. Nie wydał żadnego dźwięku, ale krzyczał. Nagle dziecko pojawiło się. Na rekach u Idy.
- Ono im się nie należy. Są popieprzeni! - i zaczęła się śmiać. Tak strasznie śmiać.

Obudziłam się z krzykiem. Od razu pojawił się przy mnie Bartek. Popatrzyłam na zegar. 8.15.
- Co się stało? - zapytał z troską. Byłam cała oblana potem i strasznie szybko biło mi serce.
- Jak dobrze, że to tylko sen. - Przytuliłam Bartka. Zaczęłam płakać sama nie wiem z czego. To było głupie, ale mój kochany głaskał mnie po plecach. Wiedziałam, że jestem dla niego ważna.
- Kasia? - to Monia mnie szukała. Czas na chwilę prawdy. Zobaczyłam, że trzyma dwa pudełka i znacznie wskazała na łazienkę. Poszłam więc razem z nią. Pamiętaj nie denerwuj się. Zrób pierwsza próbkę, a ja idę po zegarek. Szybko znalazłam mały budzik. Monia wpuściła mnie do środka. To były najdłuższe trzy minuty w moim życiu. Cały czas trzymałam Monikę za rękę i rozmyślałam o tym dziwnym śnie.
- Monika już czas. - powiedziałam patrząc na budzik. Wzięła do ręki "patyczek".
- Jedna kreska. - powiedziała.
- Wynik negatywny. - wyszeptałyśmy razem. Po policzkach Moni popłynęły łzy. To nie były łzy szczęścia.
- Jeszcze raz. - zrobiłyśmy test kolejny raz. Wyszedł negatywny. Monia nie była w ciąży. Popłakałyśmy się razem. Beczałyśmy długo. W końcu stwierdziłyśmy, że Michał tam umiera z niepewności. Wyszłyśmy z łazienki z zaczerwienionymi oczami. Wszyscy siedzieli w salonie. Nikt nie potrafił określić czy płakałyśmy ze szczęścia czy ze smutku. Monika usiadła u Michała na kolanach.
- Skarbie. Nie jestem w ciąży. - powiedziała i znowu łzy pociekły jej po policzkach. Mi też. Tak cieszyłam się na to, że będą rodzicami, a ja ciocią.
- Jak to? - zapytał Igła.
- Żadnego dziecka nie ma. - powiedziała Monika. Michał pogładził jej brzuch i pocałował w policzek, a później powiedział:
- Nie ma, ale... BĘDZIE!

***

No i trochę namieszałam. mam nadzieję, ze się nie gniewacie. ;)

Mam złą wiadomość. A może i dobra ;) Zależy dla kogo ;)

A więc... Kończę bloga. W ferie.

Kocham Was ! <3