Rozdział 24.

- Bartek! - wydarłam się po raz kolejny w stronę łazienki.
- Co? - odkrzykną.
- jak to co? Za dwie godziny macie półfinał. Ruszaj dupsko! - krzyknęłam i zapukałam jeszcze parę razy w drzwi. A mówią, że to kobiety nie mogą się z łazienki wygrzebać. Już pół godziny czekałam na tego wielkoluda. Przygotowana na mecz w O WIELE ZA DUŻEJ koszulce reprezentacji, legginsach i trampkach z nudów zaplotłam sobie kłosa. Usłyszałam szczęk zamka.
- No nareszcie. - rzuciłam w stronę otwierających się wrot łazienki. to co zobaczyłam jeszcze bardziej mnie wkurzyło. Uśmiechnięty Kurek w samym ręczniku. - Bartek nie denerwuj mnie tylko wskakuj w ciuchy! Nie chcę żebyś się spóźnił.
- Nie podobam ci się w takiej wersji? - poruszał znacząco brwiami. Rzuciłam w niego koszulka.
- Ubieraj się! - roześmiał się i zamknął znowu w łazience. No co ja z nim miałam.W końcu kiedy się wyrobił ruszyliśmy w stronę Ergo Arent na półfinał gdzie już pewnie czekali na nas Bułgarzy. Tym razem to oni są w Polsce w GDAŃSKIM KOTLE. Polscy kibice pokażą na co ich stać. Mecz to mecz, czas było go zacząć. Bartek został w kwadracie ze względu na kontuzję. A na boisko wskoczyli: Pit, Winiar, Kojot, Kubiak, Żygadło, Igła i El Capitano. Może nie podstawowy skład, ale jak zawsze mocny. Zagrywka ze strony Bułgarów i od razu zepsuta, u nas pięknie zaserwował Kuba. Trafił w sam narożnik boiska. Później było mniej kolorowo. Bułgarzy się odkuli, ale i tak na pierwszej przerwie technicznej schodziliśmy z wynikiem 8:5. Kolejna część meczu przebiegła dużo lepiej. Polska zmiażdżyła Bułgarów 25:18. Kolejny set poszedł jeszcze lepiej. 25:16. Wydawało się, że rywale z Bałkanów się nie odkują, ale niestety w końcówce było napięcie. 23:20 dla Bułgarów. I wtedy na boisko wszedł Kurek do bloku za Kubiaka. I poszło 23:23. A później tylko dwa punkty i rozwaliliśmy Bułgarów w całym meczu 3:0! MAMY FINAŁ!!!
Nie chciałam przeszkadzać chłopcom i nie wleciałam na boisko. Grzecznie usiadłam na trybunach i rozmawiałam z Moniką. Po pół godzinie wracaliśmy do hotelu.
- Gratulacje dla wsparcia bloku! - krzyknęła Hania.
- Dzięki. - odpowiedział dziewczynie Marcina mój wybranek, który siedział ze mną w autokarze.
- Gratulacje. - szepnęłam po raz kolejny do jego ucha i cmoknęłam go w policzek.
- To co, panowie podbijamy Danię po raz kolejny! - wykrzyknął Igła.
- Wiadome! Polskaaaaaaaaaaa biało-czerwoniiiiiiiiiii! - zaczęli śpiewać, a my razem z nimi. Nie wiedzieliśmy z kim zmierzymy się w finale. Czekaliśmy na rozstrzygnięcie meczu Niemcy-Rosja. Gramy albo z jednym zaborcą albo z drugim. Nam na rękę byłoby z Niemcami, bo łatwiej, a po drugie Igła powiedział, że pozna mnie z Dżordżem. Fajnie byłoby poznać ta światową armatę. Znaleźliśmy się w pokojowych hotelach.
- Jestem z ciebie taka dumna Bartek. - mówiłam wtulona w Bartka. - Po mistrzostwach... Pojedziesz ze mną do Poznania?
- Jasne, że tak. Fajnie by było poznać twoich przyjaciół.
- Milenę. Ona tez marzy, żeby cię poznać. - uśmiechnęłam się.
- No to będzie miała okazję. - pocałował mnie namiętnie, ale oczywiście któryś ze zgrywusów musiał nam przerwać.
- PUKA SIĘ! - wydarłam się troszkę. Okazało się, że to... no któż by inny jak nie Igła.
- Ale ty nam obiecałaś... - powiedział patrząc w moje oczy. Nie mogłam sobie przypomnieć co im obiecałam.
- A mógłbyś mi przypomnieć?
- Kasia, Kasia. Imprezkę! - uśmiechnął się promiennie.
- A to nie miało być czasami po finale? - poruszyłam znacząco brwiami.
- No Kaśka, nie daj się długo prosić. - zrobił oczy kota ze Shreka.
- Ale... - chciałam wyłożyć kolejny argument, ale Krzysiu machnął ręką i w naszym pokoju pojawiła się połowa reprezentacji.
- Prosimy. - powiedzieli razem. Tak komicznie to wyglądało, że nie mogłam się nie zgodzić.
- Skąd wy macie siłę na takie imprezy to ja nie wiem. - roześmiałam się. - No to dawać tego boomboxa.
- O nie, nie, nie. - zaprzeczył Winiarski. - Mamy coś lepszego. - Uśmiechnął się tajemniczo. Popatrzyłam na Bartka, ale po jego minie wywnioskowałam, że też nie ma pojęcia o czym mówi Winiar. Wszyscy udaliśmy się na parter hotelu do specjalnej sali. Nie miałam pojęcia do czego służyła, może do bankietów,ale teraz wyczyszczona ze stołów i stolików. Tylko na jednym stały napoje i były trzy duże głośniki. Oj czułam, że to nie będzie impreza taka jak w Danii na korytarzu. Ta będzie lepsza..
- A więc na sam początek pragniemy wszyscy złożyć najserdeczniejsze życzenia Bartkowi i Kasi  z okazji ich eee... związku! Wszystkiego najlepszego! - przemówił Krzysiu Zgrywus i wszyscy wznieśliśmy toast szampanem. Czas zacząć imprezę. Poleciała nuta. Początek taki świetny, że od razu chciało się tańczyć. Prawa noga, lewa noga, prawa, lewa, ręce w górze, wszyscy skaczą, bity przeszyły parkiet. Nie dało się stać. Dzieci wariowały skacząc w rytm muzyki, aż tu nagle jakieś wolne coś, jak kołysanka. Myślałam, że to są jakieś jaja, popatrzyłam na Igłę zdezorientowana. Przyznaje nigdy nie słyszałam tego kawałka, ale żeby mu padło na mózg takie wolne coś puszczać. On chyba chce żebyśmy zasnęli. Podeszłam do tego wielkiego człowieka z zapytaniem.
- Igła ty sobie jaja robisz? Chcesz żebyśmy tu zasnęli? - zapytałam może troszeczkę niegrzecznie.
- Kasia, luuz. Poczekaj chwile i nie niecierpliw się tak. Zobaczysz jaki fajny kawałek. - uśmiechnął się. Wtuliłam się więc w mojego Miśka i czekałam kiedy zacznie się ten ciekawy kawałek. Ale tu tylko jakaś wolniutka muzyka, aż nagle te bity chciały rozwalić głośniki. Masakra! Czego oni słuchają. Zrobiło się bardzo głośno, ale spodobała mi się ta piosenka. Miała coś w sobie. nie lubiłam takich siek, ale ta na serio zaskoczyła mnie. Bardzo pozytywnie. No to wszyscy skakaliśmy do rytmu o ile w ogóle się dało.
- AND I AM HERE TO WAKE YOU UP! - idealna piosenka na budzenie poranne. po takim czymś nie łatwo byłoby zasnąć. Najlepszy był Oliwer, który zaczął szaleć po całej sali. Rozwalił wszystkich. Zabawa rozkręcała się. Straciliśmy poczucie czasu, kiedy Dagmara dowiedziała się, że jest już grubo po północy to zabrała dzieciarnię do pokoi, a po chwili wróciła. O trzeciej Igła stwierdził, że to już niestety koniec, bo jak się okazało o jedenastej mamy samolot do Danii! Zawsze dowiaduję się ostatnia. I wyszło na to, że zasnęłam dopiero po czwartej.
- Jutro będę zombie. - powiedziałam do Bartka kładąc się w łóżku.
- Ale będziesz mnie trzymać za rączkę jak polecimy? - zapytał śmiejąc się.
- Jasne, że tak. - cmoknęłam go i zasnęłam po minutce.

- Wstawaj księżniczko. - usłyszałam szept w uchu. Czułam że głowa mi pęka od środka. Wstałam i zaczęłam szperać w torbie.
- Kasia, czego szukasz?
- Apapu. Głowa mi nawala. - odpowiedziałam.
- Idź się ubierz, a ja poszukam. - powiedział. Wzięłam więc rurki i szara koszulkę. Szybko w nie wskoczyłam, a Bartek już czekał z sokiem pomarańczowym i tabletką w ręku.
- Dzięki. - powiedziałam popijając kapsułkę. - Która godzina? Dziewiąta piętnaście. Za dwadzieścia minut mamy zbiórkę przy recepcji. Transport na lotnisko i lot samolotem.
- O Boże... Spać! - Przytuliłam się do poduszki.
- Wiem. - powiedział i przytulił mnie. Oddałam uścisk. Leżeliśmy tak dobre pięć minut, aż wpadł Kuba.
- No patrz, a oni znowu się miziają. - rozesmiał się.
- Cicho Kojot siedź. - wybełkotałam wpół śpiąc.
- Lepiej się pospieszcie. - odparł i wyszedł. Ledwo żywa zeszłam razem z Bartkiem do recepcji, a później w autokarze prawie usypiałam.
- A co? Naszej Kasi spać się chce? - rozesmiał się Kubiak.
- No bo Igle się imprez wczoraj zachciało. - powiedziałam widząc na jedno oko. Głowa przestała mnie bolec, ale usypiałam na stojąco. kiedy znaleźliśmy sie w samolocie odpłynęłam w niebyt z prośbą do Bartka:
- Obudź mnie jak będziemy lądować.

____________________________________

Oj pomęczę Was tymi rozdziałami z których prawie nic nie wynika. :)

Jak Wam się ten podoba? ;)  Pozdrawiam ;*

ask