Rozdział 23.

Obudziłam się po 10, odwróciłam się na bok żeby spojrzeć na Bartka. No tak, ale jego już nie było. Została tylko kartka z zeszytu. "Kochanie tak słodko spałaś, że nie miałem czelności Cię budzić. Z treningu wrócę koło 12. Tęsknię. Bartek". Stwierdziłam, że nie mam co tutaj siedzieć ubrałam się więc w zwiewną sukienkę i zwykłe czarne balerinki. Włosy szybciutko uczesałam. Wyszłam zamykając pokój. Postanowiłam iść do Ergo Areny najwyżej minę się z chłopakami. Wychodząc z pokoju spotkałam mamę.
- Kasia, ja wyjeżdżam do Poznania. - powiedziała prosto z mostu. Zamurowało mnie. Myślałam, że zostanie ze mną. Ona chyba jeszcze nie wiedziała o Bartku.
- Mamo, ale czy coś się stało? - zapytałam zaniepokojona. Musiała mieć chyba ważny powód, aby wyjechać.
- Nie kochanie, muszę po prostu załatwić jeszcze jedną sprawę której nie zdążyłam przed wyjazdem. - uspokoiła mnie. Postanowiłam jej powiedzieć.
- Mamo, myślę, że powinnaś wiedzieć. Ja... Chodzę z Bartkiem. - przyznałam z uśmiechem. Chyba matka powinna wiedzieć, prawda?
- Z tym miłym chłopakiem ze szpitala? - zapytała, a ja pokiwałam głowa na zgodę. - Masz gust córcia.
- Wiem, po mamusi. - roześmiałyśmy się. - Będę tęsknić, mamo. I dziękuję, że przyjechałaś. - przytuliłam rodzicielkę. Nie wiedziałam, że się rozkleję przez taka głupotę.
- Kocham cię córcia. Wiem, że Bartek się tobą dobrze zaopiekuje. - wyściskała mnie. - Za 20 minut mam autobus. Musze lecieć. Do zobaczenia. - ucałowała mnie i po chwili zniknęła za drzwiami windy. Tak jakoś pusto się zbiło, ale nie miałam wyjścia. Czasami żałowałam, że jestem już dorosła. Postanowiłam wpaśc do pokoju Moniki. Siedziała na łóżku i czytała jakąś książkę.
- Hej. - przywitałam się z nią.
- Cześć zakochańcu! Co słychać? - zapytała.
- A nic ciekawego od zeszłego wieczora. Właśnie wybieram się na trening chłopaków. Idziesz ze mną? - zaproponowałam. I tak we dwie ruszyłyśmy w stronę Ergo Areny. Było ciepło. Słońce świeciło tak, że chciało się zostać na zawsze z zewnątrz i w nieskończoność opalać się, ale nasz cel był jasny. Trening naszych chłopaków. Dotarłysmy, ale zatrzymał nas przemiły pan.
- Gdzie się panny wybierają? - zapytał barczysty mężczyzna stojący w wejściu na salę.
- Na trening naszych chłopaków, a pan co tak stoi? -chciałam rzucić żartem, ale gościu się wkurzył.
- Myślicie, że każda hotka ma prawo wejść na trening reprezentacji polski?! Nie! Wynosić się stąd! - nakrzyczał na nas. Popatrzyłyśmy na siebie z Moniką i roześmiałyśmy się. Zapomniałyśmy identyfikatorów (mądre to my nie jesteśmy).
- Proszę nas przepuścić, a wszystko się wyjaśni. Wślizgnęłam się i otworzyłam drzwi na hale. Ochroniarz już trzymał mnie wpół, ale Bartek mnie zauważył.
- Proszę pana. - przybiegł do nas. Całe szczęście mieli przerwę bo inaczej Andrea by się wkurzył (Bartek wrócił do treningów, bo jego ręką zajęli się niezastąpieni fizjoterapeuci). - To moja dziewczyna, niech ją pan puści. - ochroniarz tylko prychnął i wpuścił nas do środka. Zostałam obdarowana buziakiem od Bartka.
- Cześć Księżniczko, jak się spało? - zapytał mnie.
- Bez mojego księcia źle. - odpowiedziałam.
- Tak się mdło zrobiło, że zaraz rzygnę. - roześmiał się Igła. Pokazałam mu język. Trening nawet szybko poszedł. Po jedenastej chłopaki już byli wyrobieni i gotowi do drogi. Z Michałem, Moniką i Bartkiem postanowiliśmy iść na kawę i pod niewiedzą Andrei na ciacho. Usiedliśmy w małej kawiarence na rogu. Oczywiście nie obyło się bez autografów. Całe szczęście Polacy wiedzą co to prywatność i po dwóch minutach dali nam spokój. Po dwunastej wróciliśmy do hotelu by po prostu poobijać się. Z Bartkiem w pokoju zrobiliśmy małe przemeblowanie. Po prostu złączyliśmy łóżka.Cała zgraja siatkarzy poszła na godzinę drzemki, a ja zrobiłam porządki w zdjęciach. Przywiozłam każdemu siatkarzowi kolaż ze zdjęć z  nim sprzed roku. Trochę przestarzałe. Miałam to wysłać pocztą, ale adresów nie zdobyłam. Postanowiłam to poroznosić po pokojach. Zajęło mi to ok. 15 minut.Chłopaki kiedy się obudzili byli zachwyceni i przytszli podziekowac mi za kolaze. Tak zniknęły
I tak sobie żyliśmy. Chłopaki nie miały czasu na głupoty. Przed nimi ćwierćfinał, później półfinał, a później... finał? Bartek nie grał w ćwierćfinale jeszcze, bo nie roztrenował jeszcze ręki, ale na półfinał był przygotowany. Ćwierćfinał z naszymi odwiecznymi rywalami. Włochami. Chcieliśmy ich posłać do domu. Kto by nie chciał. Bartek siedział obok mnie i dawał wsparcie kolegom. Rozpoczęło się. Zagrywka Zaytseva. Pierwszy as serwisowy. Niech lepiej zaczną to przyjmować. Ani się obejrzeliśmy, a już była pierwsza przerwa techniczna. Dla Włochów 8:1. Andrea robił niezłe kazanie chłopakom. Podnieśli się do 9:7, ale później znowu zeszliśmy na druga przerwę techniczną z wynikiem 16: 11 dla Włochów. Oj Andrea zaczął znowu swoje kazanie jeszcze spokojne. Końcówka seta nastała. Bardzo wyrównana. 23:24, 24:25, 25:26. Trener wziął ostatnią przerwę. Niestety. Przegraliśmy seta 30:28. Nie dość że chłopaki się namęczyli to jeszcze przegrali. Drugi set bardziej wyrównany na początku. Na pierwszej przerwie technicznej prowadziliśmy. Jednak później wszystko się posypało. Zeszliśmy z boiska z przegraną 25:18. Wpadłam na pomysł. I wszystkie dziewczyny siatkarzy (plus Bartek) zaczęli krzyczeć:
- Włochy dzisiaj nie wygrają, Polacy ich dziś ZŁAJAJĄ!
Może nie była to poprawna polszczyzna, ale Włochów zdeprymowała! My wygraliśmy 25:22 trzeciego seta. Czwarty set także poszedł gładko. 25:20. Szykował się ostry tie-break. Pierwsze trzy serwy łasko, żaden dokładnie odebrany przez naszych. Musieliśmy coś zrobić. Bartek podsunął mi myśl szeptając na ucho. Zaczęłam więc drzeć się "MICHAŁ! MICHAŁ!" I strzelać takie miny, że biedaczysko trafił w siatkę! A jak. 3:1 dla Włochów, ale piękne serwy Ruciaka zagwarantowały nam przewagę 4:3. i kolejny serw. Tym razem odebrany. Łasko atakuje i... BLOK Nowakowskiego i Bartmana. Zmiana połów i nasi panowie prowadzą 8:6. Serwis Zagumnego. Przyjmują gładko. Łasko przedarł się przez blok, ale Ignaczak szaleje w obronie. Idealnie przyjęcie, rozegranie i atak po skosie Zbyszka Bartmana!
Chwile później polscy kibice skandowali "OSTATNI! OSTATNI!". Serwis Jarosza. Liczylismy na asa jednak Łasko przyjął, z problemami, bo z problemami, ale idealne rozegranie pozwoliło na atak Łasko i... PRZESTRZELIŁ!!!
MAMY PÓŁFINAŁ! Trybuny zaczęły robić falę, a ja z Bartkiem świętowaliśmy na inny sposób. Nie zwracając uwagę na fotoreporterów.

_____________________________

Wiem, słaby rozdział, za późno dodany, krótki, beznadziejny. I wiem, że większość tego nie zrozumie, że to przez sprawy rodzinne. Nie chcę o tym mówić. Wiem, że mogę Was stracić, ale teraz naprawdę mam ważniejsze rzeczy na głowie i nie jest to nauka. Dzięki jeśli przeczytacie i przepraszam.
Jak coś to mój ASK.