Rozdział 22.

Wysiedliśmy na ulicy, której jeszcze nigdy nie widziałam. Taksówka odjechała, a ja z Bartkiem zostaliśmy sami. Pogoda była piękna. Zero chmurki na niebie. Gwiazdy świeciły nad nami, ale księżyca nie było widać. Widocznie nadszedł czas nowiu.
- O czym myślisz? - zapytał Bartek. Popatrzyłam w niebo.
- O Księżycu. - odparłam. Chwycił mnie za rękę i w ciszy szliśmy w nieznanym kierunku. Wiał leciutki wiaterek. Bryza morska. Trzeba powiedzieć, że chłopak ma gust co do spacerów. Nocą zmierzając w kierunku morza. Nie przeszkadzało mi to, że w ogóle nie rozmawiam z Bartkiem, ta cisza między nami była niezwykła. Czułam ciepło jego dłoni, chłód na policzkach i serce, które szalało w mojej klatce piersiowej. Już słyszałam fale morskie. Byłam nad morzem raz, tylko raz, ale wiem, że ta miejscowość (miasto???) będę wspominać latami. Mogłabym tak iść i iść aż na koniec świata, bo przy nikim nie czułam się tak bezpiecznie jak przy Bartku.
- No nie... - westchnął z zawodem Kuraś przerywając tę błogą chwilę. Dopiero teraz przed oczyma zauważyłam tabliczkę "Molo w Sopocie czynne do 22.00". Była już 22.30 więc nie było sposobu żebyśmy weszli. Obok w budce był strażnik. Chyba Bartek wpadł na jakiś pomysł, bo podszedł do owego strażnika. Był to pan w średnim wieku o brązowych włosach, w które wplatały się siwe pasma. Bartek zapukał kulturalnie.
- Przepraszam, że panu przeszkadzam, ale czy nie moglibyśmy wejść na molo tak w drodze wyjątku? Na pewno może nas pan wpuścić. - robił oczy kota ze Shreka. Na mnie podziałałyby od razu, ale strażnik nie był zachwycony jego propozycją.
- Proszę pana, wie pan która jest godzina? Dwudziesta druga trzydzieści dwie, a molo zamykamy o równej dwudziestej drugiej. Obawiam się, że nie mogę postąpić inaczej niż odesłać pana do domu. - uśmiechnął się i zaczytał się w jakiejś gazetce. W "Przeglądzie Sportowym". Postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce.
- Przepraszam bardzo widzę, że czyta pan "Przegląd sportowy" to chyba powinien pan wiedzieć z kim pan rozmawia. To jest Bartosz Kurek ten siatkarz. Reprezentant Polski. - strażnikowi zrobiły się oczy jak talerze kiedy usłyszał kto przed nim stoi, ale nie wydukał słowa. - Mógłby pan nas wpuścić? Choćby na pół godzinki. - Strażnik zaczął czegoś szukać w stoliku, aż wyjął kartkę i marker.
- Panie Kurek, mógłby pan dać swój autograf z dedykacja dla mojej córki? Ona uwielbia pana i gdyby usłyszała, że chciałem odesłać jej idola do domu odstrzeliłaby mnie. - uśmiechnął się przyjaźnie.
- Jasne. Jak ma pana córka na imię? - Bartek był zdziwiony moim przekonaniem.
- Marta. - odpowiedział. Bartek nabazgrał na kartce: "Dla Marty z gorącymi pozdrowieniami Bartosz Kurek ;-)". Strażnik był zachwycony i wpuścił nas na molo. Byliśmy sami, tylko we dwójkę na molo w Sopocie i słuchając fal, trzymając się za ręce zmierzaliśmy do samego końca molo. Było tak romantycznie, trzeba przyznać. Czułam się taka szczęśliwa. Chłodniejszy powiew rozwiał mi włosy. Przytuliłam się do Bartka jak koala do eukaliptusa.
- Patrz spadająca gwiazdka. - pokazał palcem w niebo. Rzeczywiście piękna gwiazdka. Zrobiłam to co zrobić powinnam. - Pomyślałaś życzenie? - zapytał Bartosz. Pokiwałam głową. Popatrzyłam w jego oczy.
- A ty pomyślałeś życzenie? - szepnęłam.
- Tak. Odwróć się, proszę. - szepnął mi do ucha. Stanęłam do niego tyłem. Poczułam jego dłonie majstrujące wokół mojej szyi. Po chwili ujrzałam naszyjnik, który już kiedyś miałam na sobie. ten, który mu oddałam w Spale. Rzuciłam mu się na szyję, a on mnie podniósł i obrócił kilka razy wokół własnej osi. Później postawił mnie na deskach sopockiego molo. Patrzyłam w jego radosne niebieskie oczy. Była noc, ale mi to nie przeszkadzało dostrzec ich blask. to stało się tak naturalnie. Prawie rok czekałam na smak jego ust. Tak za tym tęskniłam. Przytuliłam się do jego torsu tak mocno jak do pluszowego misia w trakcie burzy kiedy miałam kilka lat.
- Nie wiedziałam, że moje życzenie spełni się tak szybko. - wyszeptałam, a Bartek zaczął się śmiać i głowa zaczęła mi odskakiwać od jego klatki piersiowej. - Z czego się śmiejesz?
- Bo ja też nie wiedziałem, że moje marzenie spełni się tak szybko. - szepnął w moje ucho i znowu mnie pocałował. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo brakowało mi jego dotyku. Staliśmy jeszcze kilka minut przytuleni, wpatrując się w gwiazdy. Bez wątpienia byłam najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi. Po chwili postanowiliśmy wracać. Przy wyjściu bardzo ładnie podziękowaliśmy strażnikowi za to, że nas przemycił na molo. Szliśmy w stronę postoju taksówek spacerkiem, trzymając się za ręce.
- Powiemy im od razu? - zapytałam Bartka. Popatrzył na mnie.
- Nie, to będzie nasza słodka tajemnica. Przynajmniej na razie. - uśmiechnął się i mnie pocałował namiętnie. Kiedy oderwaliśmy się od siebie ledwo łapałam oddech. Popatrzyłam na niego z byka udając urażoną. - No co? Chce się nacieszyć swoją tajemnicą. - roześmialiśmy się.
- Chodź wariacie. - chwyciłam go za rękę. Wsiedliśmy do taksówki i kazaliśmy się zawieźć pod hotel w Gdańsku.

Weszliśmy do hotelu. Grzecznie pożegnaliśmy się z portierem życząc mu spokojnej nocy i wsiedliśmy do windy. Kierunek - trzecie piętro. Ostatni całus, bo nie wiadomo kogo (lub co) zastaniemy na korytarzu po północy. Drzwi się otworzyły. Pusto, cicho, nie było nikogo. Wszystko posprzątane, normalnie cud.
- Myślisz, że śpią? - zapytałam mojego chłopaka.
- Myślę, że tak, pusto, cicho. Normalnie jestem w szoku. - odpowiedział. Stanęliśmy pod naszym pokojem. - Przynajmniej nie będą nam przeszkadzać. - chwycił mnie w niedźwiedzi uścisk i pocałował otwierając drzwi. Od razu rozległy się oklaski. Gwar, szum. Masakra.
- Wygrałem! Winiar dawaj moja kasę!
- Wiedziałem od razu!
- Gratulacje!
- Ale świetnie !
- No w końcu!
Co oni tu wszyscy robili?! Cała drużyna siatkarska z rodziną zmieściła się w naszym pokoju?! I jeszcze czekali na nas. No takie jaja to tylko w Polsce.
- To co? Robimy imprezkę! - krzyknął Igła i wyciągnął zza pleców boomboxa.
- O nie, nie, nie, nie! Nie zgadzam się. Jest po północy! Andrea odstrzeliłby mnie gdyby się dowiedział... - chciałam przerwać, ale zobaczyłam, że trener we własnej osobie dobiera się do boomboxa.
- Chyba Andrea nie ma nic przeciwko. - powiedział Kubiak.
- Ale jest cisza nocna i jutro macie trening, a później mecz! Nie ma tak. Wyjazd z mojego pokoju! - przerwałam tą sielanką. Kubiak zrobił smutną minę.
- Ona ma rację. - powiedział trener. - Zabawimy się po meczu. Dobranoc. - i zaczęli się wszyscy po kolei zabierać z naszego pokoju. Każdy nam gratulował. Głowa mnie od tego wszystkiego zaczęła boleć. Ostatnia wychodziła Agnieszka.
- Wiedziałam, że będziecie razem od pierwszego waszego spotkania. Tylko trochę długo trwało zanim się ogarnęliście. - roześmiała się. - Dobranoc gołąbki! - dodała na odchodnym. W końcu. Zamknęłam drzwi i padłam na całe rozkopane łóżko.
- I naszą tajemnice szlag trafił. - powiedział Bartek śmiejąc się.
- I że oni na nas czekali tyle czasu? Jak im się chciało? - nie dowierzałam.
- Ty ich jeszcze nie znasz dobrze, nie takie rzeczy robili. - roześmiał się, pewnie coś wspominając.
- Chyba niedługo się przekonam do czego jeszcze są zdolni. - uśmiechnęłam się, patrząc w sufit. Czas było spać. Zerwałam się z łóżka i chyba trochę wystraszyłam Kurka.
- Co się stało? - zapytał przestraszony.
- Zajmuję łazienkę! - roześmiałam się i wpadłam do łazienki z ubraniami na przebranie. Szybko się umyłam i powiedziałam Bartkowi, że już wolna. Ten wszedł do łazienki, a ja się położyłam. Nie usłyszałam kiedy wrócił, bo od razu zasnęłam będąc najszczęśliwsza kobietą na Ziemi.

__________________________________________________

I jak Wam się podoba? ;)

Zapraszam na mojego ask'a możecie zadawać mi pytania, a chętnie na nie odpowiem :)

Nie wiem czy dodam jeszcze jeden rozdział w ten weekend. nic nie obiecuję.

Pozdrawiam ;*