Rozdział 19.

Pomknęłyśmy z dziewczynami do hotelu. Miałyśmy przecież zrobić im niespodziankę. Oni nic nie wiedzieli, a my już dawno to przygotowywałyśmy. Monika uczyła mnie układu wieczorem, kiedy chłopaki mieli siłownie, a reszta już dawno kroki znała. Myślały żeby pokazać to dopiero p-o finale, ale tak jakoś wyszło. Pobiegłyśmy po biało-czerwone pompony i po koszulki reprezentacyjne (każda była w koszulce swojego chłopaka/męża, a mi przypadła koszulka Bartka). Stałam z Moniką na korytarzu czekając z niecierpliwością na chłopaków. Kiedy pojawili się na horyzoncie zakazałyśmy im ruchu. Stanęli zdezorientowani pod ścianami blokując przejście komukolwiek. Kiedy wyszłyśmy wszystkie razem z maluchami na czele zdziwili się okropnie. Dzieci pomknęły do siatkarzy i odpaliły muzykę z boomboxa (którego zakosiła Igle Iwona). I zaczęło się. Hania zrobiła remix: Ai Se Eu Te Pego, Danza Kuduro, Gangnam Style, Balada Boa i Smile. W życiu nie zapomnę ich oczu jak spodków po naszych ukłonach. Wtedy miedzy nas wpadł Sebastian z Oliwierem i wystrzelili konfetti. Zaczęły się przytulanki i gratulacje. Andrea był bardzo zadowolony i szczęśliwy. To do niego podeszłam na początku. Grzecznie pogratulowałam, a naszemu coachowi nie schodził uśmiech z ust.
- That was wonderful! - powiedział do mnie, a ja go uściskałam i odpowiedziałam grzecznym "To wy byliście cudowni". Później wyprzytulałam każdego. Oczywiście sprzątanie na nas czekało, ale postanowiłyśmy się przebrać. Ja już mieszkałam sama w pokoju. Nawet było mi to na rękę. Szybko wskoczyłam w zwykłe dżinsy i jakiś t-shirt i pomogłam dziewczynom sprzątać konfetti z hotelowego dywanu.
- Igła chce nas nagrać i wrzucić na bloga, ale ja się na to nie zgadzam. - Iwona gestykulowała z miotłą.
- Czemu nie, to świetny pomysł. - sprzeczała się z nią Hania. Ja szybciutko zabrałam się za swój kąt.
- A ty Kasia jak uważasz? - zapytała mnie małżonka Ignaczaka.
- Ja tu nie mam nic do gadania. Jesteście świetne, że tak potrafiłyście wymyślić taki genialny układ. - speszyłam się troszeczkę.
- Ale ty też tańczyłaś, więc jak najbardziej twoje zdanie się tu liczy. - uśmiechnęła się przyjaźnie Ola.
- Ja nie mam nic przeciwko temu, żeby Igła nas nagrał, ale mam wątpliwości co do tego, żeby dodawał to na bloga. - powiedziałam, a w myślach dodałam "żeby nas te wszystkie hotki jeszcze bardziej nienawidziły"? Po doprowadzenia do lśnienia dywanu (obsługa hotelu strasznie się o to czepiała) poszłam do pokoju. Miałam zamiar zabrać aparat i porobić zdjęcia z zaskoczenia, jednak to mnie zaskoczyło zdjęcie. Błysk flesza mnie oślepił kiedy weszłam do pokoju.
- Bartek! - krzyknęłam. - Nic nie widzę. Pomóż mi. - przecierałam oczy żeby powrócił mi wzrok. Ktoś pociągnął mnie w głąb pomieszczenia i zamknął drzwi, ale to nie Bartek mi pomógł jak myślałam. To był Nikodem. Wróciłam w pełni do kondycji.
- Co ty tutaj robisz? - wysyczałam w stronę tego durnia.
- Przyszedłem do ciebie skarbie. - uśmiechnął się straszliwie.
- Nie jestem twoim skarbem. - cofałam się pod drzwi, bo Nikodem zbliżał się do mnie. Bałam się go. Naprawdę. nie poznawałam tego faceta odkąd przylecieliśmy do Danii. Chwycił mnie za rękę.
- Jesteś, jesteś. - powiedział do mojego ucha.
- Puść mnie bo będę krzyczeć. - ledwo wydusiłam z siebie. Zabrakło mi oddechu. Przyparł mnie do ściany.
- Tak? A jeśli nikt cię nie usłyszy? - zbliżył się jeszcze bardziej. Brakowało mi oddechu. Otworzył drzwi do łazienki i wepchnął mnie do niej. Zamknął z nami drzwi. Cofnęłam się pod najdalszą ścianę.
- Nikodem, co ty robisz? Mało ci kłopotów? Nie poznaje cię. Byleś moim przyjacielem. - patrzyłam na niego ze strachem.
- Tylko przyjacielem? - modulował głos i szedł powoli pewnym krokiem w moją stronę. Cofnęłam się jeszcze bardziej pod ścianę. Żołądek skurczył mi się, a w gardle pojawiła się straszna gula, której nie dało się przełknąć.
- Co chcesz zrobić? - wykrztusiłam z siebie. Serce mi strasznie szybko biło.
- Domyśl się. - podszedł do prysznica i odkręcił wodę. Potem zbliżył się do mnie.
- Zacznę krzyczeć. - ostrzegłam go. Nagle wróciła pewność siebie, która po chwili zgasła.
- Nikt cię nie usłyszy. Pomyślą, że bierzesz prysznic. - powiedział i zaczął się do mnie dobierać. Po chwili nie miałam koszulki.
- Nikodem nie rób tego. - zaczęłam płakać. Próbowałam mu się wyrwać, ale był bardzo silny.
- Jesteś taka piękna kochanie. - chciał mnie pocałować, ale oplułam go. - tak się ie będziemy bawić. Zaczął zdejmowac mi spodnie.
- Ratunku! Pomocy! - krzyczałam. Szum wody mnie zagłuszał, ale się nie poddawałam. - Ratunku! Bartek! - nikt mnie nie słyszał. Czułam się taka bezradna. Dlaczego ja mu zaufałam? Co ja mu takiego zrobiłam, że chciał mnie skrzywdzić? Szybko udało mu się pozbyć spodni z nas obu, ale nie mogłam się poddać. Jeszcze był ratunek. Wydarłam się najgłośniej jak umiałam. Tłukłam Nikodema po czym się dało. On już nie kontaktował. W jego oczach widziałam pożądanie. Nieludzkie. I właśnie wtedy usłyszałam ten anielski głos.
- Kasia?
- Bartek w łazience, błagam ratuj! - krzyknęłam. Nikodem stał się jeszcze bardziej gwałtowny. Próbował ze mnie zedrzeć bieliznę, ale słysząc głos Bartka dostałam większego kopa. Uderzyłam Nikodema w czułem miejsce i szybko pomknęłam otworzyć drzwi Bartkowi. Nie zdążyłam. Nikodem chwycił moje nogi wpół i padłam na podłogę jak długa. Tracąc przytomność.

Bartek
Usłyszałem krzyk. Przerażający krzyk wołającej o pomoc kobiety. Kasi. Nie miałem co o tego wątpliwości. Szybko pomknąłem do jej pokoju.
- Kasia? - krzyknąłem pytając.
- Bartek w łazience, błagam ratuj! - usłyszałem w odpowiedzi. Szybko rzuciłem się do drzwi łazienki. Zobaczyłem obok mnie Pita i Igłę, którzy prawdopodobnie przybiegli tak jak ja. W pomocy Kasi. Siłowaliśmy się z drzwiami i wtedy usłyszałem jak coś uderzyło o podłogę. Tylko nie to. Starałem się nie myśleć o najgorszym, ale ta myśl nie dawała mi spokoju. Uderzyłem cała swoja siła o drzwi. Uległy. Zobaczyłem Nikodema pochylającego się nad roznegliżowana Kasią, ale najbardziej przerażające było to, że z jej głowy ciekła krew. Zignorowałem ostry ból w ramieniu. Rzuciłem się na Nikodema i przywaliłem mu z całej siły w mordę. Już dawno na to zasługiwał. Okładałem go wszędzie. Po żebrach, szyi, głowie. Sam chciałem wymierzyć sprawiedliwość. Ogarnęła mnie furia. Nigdy nie byłem taki wściekły. Poczułem czyjąś dłoń na ramieniu. To był Igła:
- Wystarczy Bartek. Już ja się nim zajmę. - chwycił Nikodema za szmaty i wyprowadził go. Pochyliłem się nad Kasią. Była taka bezbronna. Sprawdziłem czy oddycha. Całe szczęście tak. Pit zadzwonił po pogotowie. Okryłem ją kocem i mocno przytuliłem. Pogotowie zabrało ja i mnie. Całą rękę miałem siwą, a w myślach miałem tylko ochotę zabić Nikodema i nic więcej.

*trzy dni później*
Po odniesionym zwycięstwie w ostatnim meczu eliminacji reszta drużyny wyleciała do Polski na ćwierćfinały. Nie grałem, bo strasznie stłukłem rękę, która była niezdolna do gry. Kasia jeszcze się nie obudziła. Czuwałem przy jej łóżku codziennie i cierpiałem patrząc na jej zabandażowaną głowę. Upadając uderzyła o zlew i straciła przytomność. Kolejny mecz dopiero za dwa dni. Może zdążymy wrócić do Polski. Moja ręka się zrehabilituje i może zagram jeszcze w jednym, albo dwóch meczach. Mógłbym nawet nie grac, gdyby ona tylko się obudziła. Tak bardzo tęsknie za jej niebieskimi oczami. Cały czas trzymałem jej rękę czekając kiedy odwzajemni gest. Jej matka odchodzi od zmysłów. Przyleciała tutaj zaraz po zdarzeniu. Pierwszym samolotem, a teraz poszła na chwilę się zdrzemnąć, bo czuwała razem ze mną. Tylko ja wiem co jej matka przeżyła w ostatnim czasie i bardzo jej współczuję. Teraz Kasia nieprzytomna już od trzech dni. Można się załamać. Wszystko przez Nikodema. Skurwysyn i tyle w temacie. Ale kiedy o tym pomyśle to coś się we mnie gotuje. A nam... Pozostało czekać kiedy Kasia się obudzi...

_____________________________________

Wiem, wiem, wiem, wiem. Bardzo długo nie pisałam i bardzo przepraszam!

Postaram się coś zrobić z tym gg. pozdrawiam ;*