Rozdział 13.

Jak szybko minęły te dwa cudowne dni. Nadeszła niedziela. Dzień pożegnania i powrotu do rzeczywistości. Byłam szczęśliwa z Bartkiem, ale... Miałam wątpliwości. Całą noc zastanawiałam się nad sensem tego kim dla niego jestem. Kiedy rano przyszedł z Pitem żeby się przywitać zauważył, że coś jest nie tak. Oczywiście ja się wymigałam. Nie poszłam na jego trening tłumacząc się bólem głowy, ale nic mnie nie bolało. Odpaliłam laptopa i przeglądałam zdjęcia siatkarzy, a później moje zdjęcia z Bartkiem, które zrobił nam Igła. Łzy zaczęły mi lecieć z oczu. Przecież ja nie jestem dla niego odpowiednia. Wieść o tym, że jesteśmy razem całe szczęście nie wydostała się spoza ośrodka. Hotki jeszcze nie chciały mnie zabić. Kwestia czasu.
Cóż z tego, że byłam szczęśliwa jak to nie przetrwa. Ja muszę się uczyć, a Bartek wyjeżdża do Rosji. Nie poruszyliśmy jeszcze tematu jego wyjazdu za granicę. Czy to ma sens? Może warto zaryzykować, a może nie... Głowa od tego wszystkiego zaczęła mnie boleć. Postanowiłam przebiec się po spalskich lasach i trochę pomyśleć. Na spokojnie. Zanim podejmę ostateczną decyzję. Szybko wrzuciłam na siebie dres, a w słuchawkach słyszałam "Paznokcie". Moje myśli biły się na kamienie i sztylety.
"Zostań z nim. Na pewno się ułoży."
"Ale ona przeszkadza mu w karierze."
"Ale on ją kocha."
"Kocha? Powiedział jej to?"
No właśnie... Nie powiedział. I co miałam zrobić rozdwojenie jaźni. Stwierdziłam, że wykończę dzisiaj moje nogi. Wrzuciłam piąty bieg i pomknęłam w nieznane.

Bartek, szatnia.
Siedziałem sobie patrząc na buty. Co jest dzisiaj Kaśce? Przecież wczoraj na spacerze było tak cudownie, a dzisiaj? Ma jakieś humory. Nie przyszła na trening z powodu "bólu głowy". Nie uwierzyłem jej. Tak wiem, wiem, powinienem jej ufać, ale jak widzę, że coś jest źle to nie mogę tak siedzieć jak ciołek. Siedzę jak ciołek, ale co ja mogę zrobić, kiedy ona nie chce mi nic powiedzieć.
- Bartek, co ty tak gapisz się w te buty? - zapytał Zati.
- Nie wiem. Czuję się taki bez życia. - odpowiedziałem szczerze, a on się roześmiał.
- To idź do Kaśki, od razu ci się humor poprawi. - chyba to miał być żart, ale nawet się nie uśmiechnąłem. Zatiemu zrzedła mina. - Rzeczywiście coś ci jest. Co się stało?
- Nie mnie pytaj tylko Kaśki. Miała taki dziwny humor rano i nie chciała ze mną gadać. - wyjaśniłem.
- To leć do niej teraz pogadać i wyjaśnijcie sobie wszystko. Na pewno się ułoży. - poradził mi.
- Mam nadzieję. - szepnąłem i poszedłem z Zatim w stronę pokoi. Wskoczyłem do mojego tylko po to żeby zostawić torbę, a sekundę później znalazłem się przed drzwiami pokoju Kasi. Zapukałem delikatnie. Odpowiedziała mi cisza. Zapukałem mocniej. Cisza.
"Może śpi". Pomyślałem. Po cichu wszedłem do jej pokoju. Nie było jej. Nigdzie jej nie było.
Z rozpaczy chciałem krzyczeć: KAŚKA GDZIE JESTEŚ?!

Kaśka, spalski las.
Straciłam poczucie czasu. Zmęczenie wdało się we znaki. Dawno nie wykonałam takiego wysiłku. Nie przejdę już ani kroku. Usiadłam na ściółce w celu małej regeneracji. Oparłam się o jakiś spróchniały pień. Bartek, Bartek, Bartek. Cały czas przed oczami przesuwała mi się jego twarz. Jego uśmiech i świecące się oczy. Małe iskierki w potężnym błękicie. Nie, nie potrafię zniszczyć mu kariery, życia. Nie. Nie mogę z nim zostać. Przed wyjazdem czeka mnie jeszcze tylko ciężka rozmowa. Powiem mu wszystko i wyjadę. Choćby autobusem. Byle jak najdalej.
Nosze klątwę. Klątwę, która trzyma się mnie od dwóch lat i nadal działa. Dlaczego nie mogę mieć normalnego chłopaka?
"Może on jest bliżej niż myślisz? Nie zapomniałaś o kimś? Kogo poznałaś w Wrocławiu?" - szeptał rozum. Jednak to było niedorzeczne. Nikodem: tak, ale jedynie jako przyjaciel. Bartek to inna bajka. On był inny. Wyjątkowy, czuły, miły, inteligentny, zabawny, przystojny i sławny. No właśnie... Sławny. Tylko to nam przeszkadzało. Podjęłam decyzję nie zmienię jej.
Nie wiem kiedy, ale zasnęłam ze słuchawkami w uszach słysząc "Skinny love".

Bartek, 15.30.
- Pit, zaczynam się martwić. - chodziłem wte i wewte. Łzy zaczęły piec mnie pod powiekami. A co jeśli jej się coś stało? Dzwoniłem do niej tysiące razy, ale komórkę ma albo wyłączoną albo zostawiła ją w pokoju. Nie miałem z nią kontaktu. Jeśli nie wróci do 16.00 zacznę jej szukać.
- Bartek nie panikuj! Na pewno poszła się gdzieś przejść. - uspokajał mnie Piotrek.
- Czy ty słyszysz co mówisz? W ośrodku nie ma jej już ponad pięć godzin! Kto normalny chodzi na pięciogodzinne spacery?! - poniosły mnie emocje.
- Spokojnie! Usiądź. Kaśka za chwilę przyjdzie. Zobaczysz. - usiadłem na łóżku z założonymi rękami. Co ja zrobiłem źle? Dziś zadawałem sobie to pytanie już milion razy, ale nie uzyskałem jeszcze na nie odpowiedzi. Mam nadzieję, że Kaśka mi to wyjaśni. Ktoś cichutko zapukał do drzwi. Pobiegłem otworzyć. Ujrzałem przerażający i za razem piękny widok. Moja cudowna, piękna, mądra Kasia stała cała ubrudzona ziemią w dresie i związanych w koka włosach z opuszczoną głową. Popatrzyła na mnie jej zapłakanymi niebieskimi oczami. Od razu ją przytuliłem.
- Kasia co się stało? - zapytałem, a ona odsunęła się ode mnie.
- Musimy porozmawiać Bartek. - powiedziała spokojnym, grobowym głosem. Przeraziłem się.
- Wchodź. - zaprosiłem ją do środka.
- Bartek, w cztery oczy. - powiedziała kiedy zobaczyła Pita. On wyszedł bez słowa. Kasia usiadła na moim łóżku i po prostu patrzyła w ścianę.
- Gdzie ty byłaś? Martwiłem sie o ciebie. - nie uzyskałem odpowiedzi. Ona tylko popatrzyła tylko na mnie tymi smutnymi oczami i zapytała:
- Rosja. - od razu zrozumiałem o co jej chodzi. Mój nowy klub. Dynamo na mnie czekało. Dwa sezony poza krajem. Bez niej. O to chodziło, ale ja nie widziałem przeciwwskazań. Przecież możemy się kontaktować. Mamy Skype i Facebooka i gadu gadu.Nie rozumiałem problemu.
- Ale co w tym złego? Przecież będziemy utrzymywać kontakt. Kasia, zrozum. Nic się nie zmieni. - próbowałem wytłumaczyć, ale ona wybuchła. Rzucała słowa jak sztylety i jednoczesnie płakała:
- Wszystko się zmieni Bartek. Wszystko. Nie rozumiesz, że nie będzie już tak samo. W ogóle kim ja dla ciebie jestem? Bo nie jestem pewna czy ty mnie uważasz za tą odpowiednią. Jasne, co ja sobie myślałam? Gwiazda i małolata, przecież to nigdy nie wypali. A tak cieszyłam się, że mam ciebie, że mam kogoś kto mnie przytuli i będę z nim szczęśliwa. Jak bardzo się myliłam. - zakończyła i usiadła skulona na łóżku. nie wiedziałem co powiedzieć zatkało mnie. Zaschło mi w gardle a żołądek skurczył się tak bardzo, że czułem go w gardle. Przełknąłem gorzka gulę.
- Ty mnie nie kochasz. Byłem tylko twoja zabawką. - wypowiedziałem wolno i dobitnie te słowa, a ona również powiedziała je wolno i wyraźnie:
- pytanie czy ty mnie kochasz. Z resztą to już nie ważne. Nigdy nie byleś moją zabawką. Nikomu tak nie zaufałam jak tobie. - wstała i popatrzyła na mnie z góry. - Powiedz chłopakom, że nie miałam czasu się pożegnać. - Już nie płakała. Teraz popatrzyła błagalnie w moje oczy. - Zostańmy przyjaciółmi. - powiedziała i wyszła z mojego pokoju. Załamałem się. Właśnie straciłem skarb. Spojrzałem jeszcze na łózko na którym przed chwila siedziała. Był tam naszyjnik ode mnie. Zwyczajnie chwyciłem go w ręce i się rozpłakałem.

Kaśka.
Zrobiłam to. Zerwałam z Bartkiem, moją miłością, ale tak będzie najlepiej. Napisałam jeszcze króciutki liścik z wyjaśnieniem tego czego nie powiedziałam i wsunęłam w drzwi. Zabrałam walizkę i torbę i udałam się w stronę wyjścia. Na recepcji w tej chwili nie było żywej duszy, więc nie musiałam się z nikim zegnać. Jakie szczęście. Przy bramie zatrzymał mnie głos:
- Kaska! Zaczekaj! - poznałam go od razu. Dwa tygodnie temu usłyszałam go po raz pierwszy na żywo. Kojot biegł w moją stronę.
- Do zobaczenia, Płomienna zorzo. - powiedziałam i próbowałam się usmiechnąć, ale chyba nic z tego nie wyszło.
- Gdzie idziesz? - zapytał.
- Wracam do Poznania tam gdzie moje zwykłe życie.
- Na prawdę chcesz tam mieszkać.
- Wiesz dobrze o tym, że nie, ale co ja poradzę?
- Bo mam dla ciebie propozycje. - zaciekawił mnie tym.
- Jaką? - zapytałam. Mały promyczek nadziei.
- Na sezon ligowy wyjeżdżam z Agnieszką do Włoch. Nasze mieszkanie zostaje puste, więc jakbyś chciała zaopiekować się naszymi roślinkami. Mogłabyś się przeprowadzić do Wrocławia i tam kończyć szkołę. - nie mogłam w to uwierzyć. Wyrwałaby się z Poznania i zamieszkała sama. To była idealna propozycja. Uściskałam Kojota i obiecałam się zastanowić, chociaż ja byłam gotowa już się tam wprowadzić. Pożegnałam się z nim i udałam się na przystanek w celu powrotu do domu. Do szarej rzeczywistości.

___________________________________________________

Namieszałam ? Namieszałam?

Następny rozdział to będzie Epilog ;)

Komentujcie proszę :) to mnie motywuje ;*

haha :D żebrzę o komentarze ^^

Czekam na Wasze opinie. Your IG ♥.