Rozdział 12.

To uczucie, kiedy budzisz się w czwartkowy poranek z świadomością, że twój idol szykuje dla ciebie niespodziankę. Nie do opisania. Czułam się cudownie. Bartek poznał moja tajemnicę, chyba nic już nie mogłam przed nim ukryć. Wstałam, poranna toaleta. Spojrzałam na zegarek, była 8.00, chłopaki za pół godziny zaczynają trening. Wrzuciłam na siebie  bejsbolówkę, rurki i trampki. Chwyciłam aparat i poszłam na śniadanie. Dzisiaj postanowiłam zjeść bułeczkę z różnymi rodzajami warzyw. Usiadłam przy stoliku przy oknie. Podziwiałam spalskie lasy. Po chwili ktoś się do mnie dosiadł.
- Cześć Dziku! - przywitałam się z Kubiakiem. - Gdzie masz resztę?
- Zibi dopiero wstał, a Bartka widziałem wracającego z Kubą do pokoju/ Nie mam pojęcia gdzie byli, bo chyba nie tutaj, prawda? - udzielił odpowiedzi na moje pytanie.
- Nie było tu nikogo oprócz ciebie. - powiedziałam. - Idziesz już na trening? - zapytałam, a on wskazał na torbę, która miał obok siebie. I poszliśmy w milczeniu na salę. Nawet nie pomyślałam o tym, żeby zrobić mu zdjęcia. Tak jakoś zawiesiłam się. Gdzie oni wszyscy są? Weszliśmy na salę. Dostałam odpowiedź. Cała 13 siedziała sobie na parkiecie w kółku przebrana w stroje i coś obgadywała. Usiadłam więc z nimi na parkiecie, a Kubiak poszedł się przebrać.
- Hej chłopaki, co tam słychać u was? - zapytałam wielkoludów.
- A dobrze, a u ciebie? - odpowiedział Igła.
- Spoko oko, wyspałam się w miarę. Co tak obgadujecie? - ponownie zadałam im pytanie.
- Taktykę, no wiesz. To ważne. - Kuras coś kręcił.
- Ok, nie chcesz to nie mów, ale dzisiaj nie dam wam odetchnąć, będziecie mieli mnóstwo zdjęć. - pokazałam lustrzankę.
- Znowu? - zrzędził Zibi. - A nie wyładowała ci się bateria wczoraj?
- Wyładowała, ale przez noc zdążyła się naładować, więc nie ma tak dobrze panowie. Sesja to sesja. - roześmiałam się i zwinęłam się z parkietu, bo Andrea przyszedł. Trening był ciężki, bardzo ciężki. Chłopaki przez pierwsza godzinę ćwiczyli cały czas te same elementy, a po 10 minutowej przerwie cały czas grali. Zero wytchnienia ze strony trenera i ze strony mnie. Wyłączyłam flesz jednak, nie chciałam, żeby to ich rozpraszało. Foty wyszły świetne. Ciężko będzie się zdecydować, które wybrać do prezentu dla siatkarzy, a zostały jeszcze trzy dni pełne zdjęć naszych złotek.
Po treningu chłopaki poszli do pokoi, a ja udałam się na recepcję. Spotkałam tam Polę.
- Cześć Pola, co u ciebie słychać? - zagadnęłam młoda recepcjonistkę.
- Super. Każdego dnia kiedy tutaj przebywają siatkarze jestem wniebowzięta, bo wiesz... Też jestem ich wielka fanką. Kiedy dali mi tą prace nie mogłam się opanować. Byłam w euforii. I teraz jestem szczęśliwa każdego dnia. A co u ciebie?
- Właściwie to mam do ciebie prośbę. - powiedziałam i wytłumaczyłam jej wszystko pokrótce. Po 15 minutach znalazłyśmy się w moim pokoju, a na recepcji została Malwina, druga recepcjonistka.
- Dobra pokazuj te ciuchy. - rozkazała Pola. Wysypałam zawartość mojej walizki i torby na łóżko. Dziewczyna grzebała w moich ciuchach i wyczarowała rurki i buty, bluzkę i naszyjnik. Musze powiedzieć, że Pola ma gust. Z przygotowanymi ubraniami. Czekałam aż nadejdzie 17.00.

16.20
Nie wyrobie, nie wyrobie, nie wyrobie! Latałam po całym pokoju nie wiedząc w co mam ręce włożyć. Jedno oko pomalowane, drugie nawet nie zaczęte. A zostało tylko 40 minut. Take it easy! Jak się spóźnisz pięć minut ( pół godzinki, najwyżej godzinkę) to nic się nie stanie. Postanowiłam dokończyć makijaż i związać włosy w koczka. Szybko się ubrałam i narzuciłam na siebie bejsbolówkę w której już się dzisiaj pokazałam. Nie wiedziałam gdzie mnie ten oszołom zabiera, więc musiałam mieć coś cieplejszego chociaż było lato wieczorami chłód dawał się we znaki. Kiedy stwierdziłam że wyglądam ok spokojnie wyszłam z pokoju. Punkt 17.00 znalazłam się prze recepcji. Czekał na mnie już Bartosz. Podeszłam do niego, a on nic. Tylko patrzył.
- Bartek? Śpisz ? - zapytałam niepewnie dotykając jego ramienia.
- Nie, po prostu... No wiesz... Ślicznie wyglądasz. - wydukał i wyciągnął zza pleców różę. Piękna czerwona róża wylądowała w moich rękach. Zapach jaki wydzielała zawrócił mi w głowie.
- Dziękuję. - grzecznie powiedziałam. - To gdzie idziemy?
- Jedziemy moja droga, jedziemy. - odparł i poprowadził mnie do jego samochodu. I pojechaliśmy. Cała drogę to gadaliśmy o poważnych sprawach, to o głupotach, to się śmialiśmy albo śpiewaliśmy, aż minęła nam droga. Dojechaliśmy nad jezioro Sulejowskie.
- Wow. Tu jest ślicznie - powiedziałam wysiadając. Patrzyłam na okolice. Wokół brzegu było dużo ludzi, ale co się dziwić. Była piękna, ciepła pogoda. Wzięłam bluzę do ręki.
- Jeszcze nie widziałaś zachodu słońca. Chodź, coś ci pokażę. - chwycił mnie za rękę po poszliśmy w stronę tafli wody. Dużo par było na trawie opalając się albo robiąc sobie zdjęcia, Bartek prowadził mnie w stronę ławeczki wokół której rosły dwa krzewy róż.
- Ta dam! - wykrzyknął Bartosz. Na ławeczce stał.. tort czekoladowy. Nie no oni mnie chcą utuczyć. Dwa torty w ciągu tygodnia to za dużo. Jak w ogóle ten tort uchował się w tym parku to nie wiem.
- Ja wrócę ze Spały o 20 kilo cięższa. - powiedziałam. - Ale dziękuje, że dla mnie tyle robisz. - przytuliłam wielkoluda i usiedliśmy na tej ławce. Oczywiście kiedy jadłam tort uświniłam się jak nie wiem co. tego jeszcze brakowało. Zbłaźnienia się przed Bartkiem, ale ten tylko uśmiechnął się i wytarł mój ryjek chusteczką. Dużo z nim rozmawiałam. Kiedy zapytał o moje marzenie powiedziałam:
- Teraz już o niczym nie marzę. Ty.. Wy jesteście moim marzeniem. - zaczerwieniłam się.
- Chodź, mam coś dla ciebie. - chwycił mnie za rękę i poprowadził w stronę pomostu. Usiedliśmy na nim. Już 21. Zbliżał się zachód słońca.
-Patrz. - powiedział, a ja zapatrzona w rysy słońca robiłam co przykazał. Niebo miało tysiące kolorów. Żałowałam, że nie miałam tu mojej lustrzanki. W życiu nie widziałam piękniejszego zachodu . Kiedy słońce było już prawie całe za linia horyzontu zobaczyłam spadająca gwiazdkę. - Pomyśl życzenie. - powiedział siatkarz. Pomyślałam. "Żeby tak było już zawsze." Zamknęłam oczy rozkoszując się ta chwilą. Poczułam na swojej dłoni dłoń Bartka. Popatrzył mi w oczy. Wiedziałam co zaraz nastąpi, ale bałam się tego. Właściwie czego. To właśnie uświadomiłam sobie przed drzwiami mojego pokoju kiedy się z nim żegnałam. To, że jest tym który mnie zrozumie w każdej sytuacji. Ufałam mu jak nikomu innemu. Był idealny. Po sekundzie może dwóch poczułam jego wargi na swoich. Ta krótka chwila była najszczęśliwsza w moim życiu.
- Zamknij oczy, proszę. - powiedział cicho do mojego ucha. Czułam jego ręce przy moim karku. Po chwili mój naszyjnik spadł na kolana.
- Bartek, co ty robisz? - zdezorientowana zapytałam.
- Ciii... - uspokoił mnie. Po chwili poczułam delikatne muśniecie na szyi. - Możesz otworzyć oczy. - powiedział. Popatrzyłam w stronę zimnego czegoś na mojej szyi. Był to naszyjnik z dwoma wisiorkami. Takim i takim.
- Dziękuję. Nie musiałeś. - przytuliłam go. Czas było wracać do Spały. Calutką drogę śmialiśmy się i gadaliśmy o głupotach. Za szybko minęła droga do ośrodka. Przed 22 już byliśmy pod moim pokojem.
- Dziękuję ci za ten wieczór. Było niesamowicie. Jesteś niesamowity. - uśmiechnęłam się.
- To ty jesteś niesamowita. - przytulił mnie i delikatnie pocałował.
- Dobranoc. - powiedziałam i weszłam do pokoju. Rzuciłam się na łózko. To był chyba najlepszy dzień mojego życia. Po sekundzie usłyszałam gromkie brawa za ścianą. Z ciekawości wyjrzałam na korytarz. Bartek wyganiał ze swojego pokoju chyba całą kadrę ze sztabem szkoleniowym, a Igła śmiał się  wniebogłosy. Kiedy mnie zobaczył krzyknął: " Zakochańce!" Roześmiałam się. I tak cały ośrodek w Spale wiedział o dzisiejszych wydarzeniach. Po prostu nie do uwierzenia. Pomachałam do Bartka i Pita wyglądających z pokoju. Szybki prysznic i zasnęłam będąc najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi.

_______________________________________________________________

Dobra. Teraz czas na Wasze opinie.

Wczoraj byłam w Krakowie i dlatego nie dodałam rozdziału, ale mam nadzieję, że nie gniewacie się, że dziś dodałam ? ;>

DZIĘKUJĘ ZA KAŻDY KOMENTARZ I POZDRAWIAM ♥

Wasza IG. ;)