Rozdział 11.

Szczerze to nie spodziewałam się, że to właśnie ten koleś mnie odwiedzi. Myślałam, że sobie o mnie zapomniał na tym całym wyjeździe. Jednak nie. Szanowny Pan Płomienna Zorza pojawił się w moim pokoju. Wujaszek wszedł po cichutku i usiadł na moim łóżku.
- Hej, wujciu! Co cię do mnie sprowadza? - zapytałam, a Kuba gdy usłyszał 'wujcio' skierowane do jego skromnej osoby skrzywił się.
- Nie nazywaj mnie tak. - oburzył się Jarski.
- Dobra, dobra, ale ciekawa jestem co Cię do mnie sprowadza. - powiedziałam w prost do Kojota.
- Agnieszka pytała o ciebie, a ja nie potrafiłem jej powiedzieć praktycznie nic ciekawego. Zjechała mnie, że "nie troszczysz się w ogóle o naszą Kasie, a obiecałeś się nią opiekować" i tak dalej. Więc przyszedłem do ciebie i pytam: co słychać? - wytłumaczył całą sytuację.
- Właśnie zgrywam zdjęcia z waszego treningu, a wczoraj opowiedziałam wszystko Bartkowi o wypadku taty i Mateusza. Wiesz, że mi ulżyło. nie wiedziałam, że to aż tak bardzo siedzi w mojej głowie. Teraz na wspomnienie o tym nie płacze. Jestem po prostu szczęśliwa. Jak nigdy. - opowiedziałam mu to z zapartym tchem. Czułam się uwolniona, cieszyłam się, że przekazałam komuś informację o tym jak się boję wszystkiego. Nie potrafiło się tego wyrazić słowami.
- Z Bartkiem od początku się dogadujecie jak widać. I ciesze się, że znalazłaś bratnią dusze. - powiedział i przytulił mnie. Lepszego wujka nie mogłam sobie wyobrazić. Agnieszka ma gust. Może to dziwne, że nie wiedziałam o tym, że to akurat Agnieszka wyszła za mąż za Kubę, ale nie interesowało mnie nazwisko wybranki Jarosza.
- Dzięki Kuba, że mnie tu zabrałeś. Spała  ma ten niesamowity klimat. - rozmarzyłam się.
- Nie dziękuj mi tylko Bartkowi. On to wymyślił, zorganizował i w pewnym sensie nasłał na mnie Andreę. - roześmialiśmy się. - A tak w ogóle chciałem cię zaprosić na małą partyjkę pokera u nas w pokoju, to znaczy w pokoju Igły i Ziomka. Skusisz się? - zrobił śliczne ślepia. No jak mogłam odmówić tej Płomiennej Zorzy ?
Po 15 minutach siedziałam wśród całej 14 spędzającej w Spale najbliższe tygodnie. Nie umiałam grac w pokera, ale jak wszyscy na raz zaczną mnie go uczyć to będę wiedzieć mniej niż przedtem:
- Więc masz 14 kart... - nie dokończył Michał Ruciak.
- Sponsor! Tobie się z remikiem pomyliło. - powiedział Zet Be Dziewięć. - Talia ma 52 karty...
- Możesz mieć parę..
- Dwie pary ...
- Albo trójkę.
- Strita, kolor, fula, karetę...
- Dość. - przerwałam im. - Czy wy myślicie, że nauczycie mnie w to grać jak będziecie tylko mówić, jeszcze w dodatku na raz? Może najpierw wy zagrajcie, a ja się będę przyglądać, ok ? - przystali na moją propozycję. Jako pierwsi na pole bitwy poszli: Igła, Dzik, Jarosz, Kurek, Kosok, Pit oraz Winiar. Szczerze nie rozumiałam tego pokera. W każdym razie wyszło na to że Kubiak wygrał. Chociaż tyle mi powiedzieli, ale ja się wycofałam z gry. Siedziałam sobie po cichutku i słuchałam historii jakie mi opowiadali siatkarze. O tym jak zdobywali złoto Mistrzostw Europy albo złoto Ligi Światowej. Ja cieszyłam się jak głupia a co dopiero oni. Siedzieliśmy tak do 21.00 później trzeba było wrócić do pokoju, żeby chłopcy mogli się zregenerować. Pit i Kuraś jeszcze zawinęli do mnie, bo powiedziałam im, że chowam w plecaku Milkę. To weszli na chama i musiałam ich poczęstować. O 21.30 byłam już sama w pokoju. Szybko umyłam się i wskoczyłam pod kołderkę. Musiałam się wyspać, żeby jutro wcielić mój plan w życie.

Środa, ranek, godzina 5.00
Dlaczego ten budzik tak szybko zadzwonił ? No dobra, chłopaki maja pobudkę o 7.30, bo trening maja później, a ja muszę jeszcze obrócić do sklepu. Szybko zbiegłam, w recepcji była inna dziewczyna niż Pola. Wystrzeliłam w stronę sklepu, który mijałam z Agą. Szybko zakupiłam to co miałam zakupić i wróciłam do spalskiego ośrodka. W każdym pokoju zostawiłam niespodziankę i poszłam zasnąć chociaż na te trzydzieści minutek.
O równej 7.30 obudziły mnie dźwięki budzików w każdym z pokoi. Budziki, które śmigają po całej podłodze nie lada wyzwanie. w każdym pokoju po jednym = 7 na 14 siatkarzy. Chciałabym zobaczyć ich miny i bezradność kiedy próbują je wyłączyć. Uśmiechnęłam się do siebie. Zostawiłam im rekompensatę ze ten ostry poranek. Mam nadzieję, że lubią Milkę orzechową. Do każdego napisałam parę słówek. Ale chyba nie wszyscy zdążyli je przeczytać, bo po chwili Jarosz z Kurkiem wpadli do mojego pokoju.
- Co ty robisz dziewczyno? Ledwo złapaliśmy ten "budzik". - mówił zdyszany Kurek, a Jarosz padł na drugie łóżko.
- Ale już milki nie znaleźliście, co? - uniosłam brew. Bartkowi zaświeciły się oczy. I pobiegł do pokoju. Przyszedł z poczętą milką w dłoni. Za nim wpadł Kubiak, który podszedł i mnie przytulił:
- Skąd wiedziałaś, że lubię orzechową? - zapytał uśmiechając się jak dziecko, które dostało zabawkę.
- Nie wiedziałam, a ty Bartek nie wcinaj słodyczy przed śniadaniem! - ostrzegłam, ale zauważyłam, że został tylko papierek.
- Za późno. - wzruszył ramionami. Kuba i Bartek jedli ostatnie kostki czekolady.
- No pięknie, Andrea mnie zabiję, że nagle wszyscy siatkarze przytyli. - udałam, że się załamuję. Podszedł do mnie Bartosz i mnie przytulił.
- Nie martw się. To najfajniejszy poranek jak dotychczas w Spale. Dziękujemy ci. - uśmiechnęłam się sama do siebie. Czułam się tu potrzebna i lubiana, kochana. Czułam się szczęśliwa, ale za niedługo to się skończy. niestety. Wrócę do Poznania, a 3 września do szkoły. Jednak mogę się jeszcze cieszyć ponad czterema dniami z tymi wariatami.
Trening minął spokojnie, a później wybrałam się z nimi na sesję. Gdybyście widziały zdjęcia Marcina Możdżonka z drzewami (Oczywiście Krzysiu skomentował "Marcin wśród swoich"), Kurka na trawie i Dzika poszukującego żołędzi. Było mega pozytywnie. Oni są zakręceni. Nie obyło się bez śpiewów. Polskie disco polo + rap + siatkarze = lepsze niż koncert Green day'a. Cudnie miodnie.
Wieczorem zawitał do mnie Kurek. Posiedział do 20.00 i przy pożegnaniu powiedział:
- Zarezerwuj jutrzejszy wieczór dla mnie. Chcę ci coś pokazać, a tylko w czwartki nie mamy popołudniowego treningu. To co?
- No dobrze, to o której? - zapytałam.
- O 17.00 przy recepcji. I ubierz wygodne buty. - mrugnął do mnie i wyszedł. Z jutrzejszego wieczornego seansu, który planowałam (oglądanie 3 części "Zmierzchu) nici. Ale wychodzę gdzieś z Bartkiem, nie będzie nudno. Przeglądnęłam zdjęcia i posegregowałam do "mini portfolio" każdego siatkarza. Zrobię coś dla nich jak wrócę do domu. Kiedy spojrzałam na zegarek była już 23.30. Czas spać. Szybko wskoczyłam do łóżka. Gotowa na kolejny dzień.

_____________________________________________________________

HAPPY BIRTHDAY MICHAŁ!!! :*
Wszystkiego najlepszego dla Michała Winiarskiego! :)

Co do rozdziału:
krótki i chyba najgorszy ;/

Zaprzestaje z tym "za ileś komentarzy rozdział", będę dodawać rozdziały pod koniec tygodnia i w weekendy.

Zgadzacie się na takie coś ? :)

Czekam na Wasze opinie. Dziękuję za KAŻDY komentarz i POZDRAWIAM ♥ IG.