Rozdział 8.

-Tak, umiem mówić.- powiedziałam.- Kaśka Wiśniewska, nieoficjalnie jestem Waszą fanką, ale ciii...- przyłożyłam palec do ust. Siatkarze się zaśmiali. Pierwsze koty za płoty.
-Mówiłem, że jest fajna.- wypiął dumnie pierś Kurek.
-Ale o tym że jest taka ładna to nic nie mówiłeś.- wtrącił Zibi. No Boże! Przez tego giganta moja twarz na zawsze pozostanie czerwona.
-A myślisz, że dlaczego nie mówił?- zapytał retorycznie Igła.- Żeby zostawić ją na swój... eee.. Użytek?- powiedział głupkowato, a cała hałastra się roześmiała. Czułam się gorzej niż odrzucone przez rówieśników dziecko w przedszkolu.
-Zibi zamknij się!- w mojej obronie przyszedł Kurek.- Zajmij się lepiej swoją Aśką, a od Kasi się odczep. Wcale jej nie znasz.-popatrzył na niego groźnie, a Zbyszek rzucił mu spojrzenie łączące "pogięło cię" i "ale co ja takiego zrobiłem".- Kasia gdzie masz walizki?- zwrócił się do mnie.
-W bagażniku, ale nie kłopocz się. Sama sobie dam radę.- powiedziałam i zmierzałam w stronę auta.
-Młoda nie pyskuj tylko już idź z resztą do salonu, a ja zaniosę twoje walizki do holu.
-Tak jest.- zasalutowałam mu i od razu pod swoje skrzydła zabrał mnie Krzysiu Ignaczak.
-Kasieńko, mamy pytanie. Podoba Ci się Bartek? Bo on o niczym od piątku nie mówi tylko o Tobie. Kasia to, Kasia tamto...- strasznie gestykulował, a ja zaczęłam się śmiać. Nigdy nie myślałam o tym czy podoba mi się Bartek.
-Wiesz, że się nad tym nie zastanawiałam? A co Bartek o mnie mówił?- zaciekawiło to i podobała mi się bezpośredniość Krzyśka. Żadnego owijania w bawełnę itd.
-Same dobre rzeczy.- puścił mi oczko.
-Ok, to gdzie idziemy Panie Krzysiu?- zapytałam, bo właśnie przeszliśmy cała zgrają przez drzwi wejściowe.
-Jaki tam Panie! Mów mi po imieniu,  idziemy do pomieszczenia niespodzianki.- uśmiechnął się.
-IGŁA! Jak ty się integrujesz z Kasią.- zawył Michał Kubiak.- Cześć, Michał jestem.- Przedstawił się.
-Kaśka, w życiu bym się nie domyśliła że to Ty jesteś Kubiak, myślałam, że jakiś inny.- roześmiałam się i przywitałam się z kolejnym wielkoludem.
-Zadziorna z Ciebie dziewczynka.- pogroził mi palcem. Roześmiałam się. Atmosfera jest cudowna, chyba lepszego zapoznania siatkarzy nie mogłam mieć. Byli tacy mili. Czułam się tutaj dobrze. Po prostu jak w domu, a te zgrywusy nie pozwolą żeby nuda do ośrodka w Spale w ogóle zawitała. Po chili pojawiłam się przed drzwiami tajemniczego pomieszczenia. Staliśmy jak kołki przed tymi drzwiami, a ja nie potrafiłam czekać. Wszystko od środka mnie zżerało. Nabawiłam się tej choroby kilka lat temu, ale nie odtworzę znowu tych wspomnień.
-Czy mogę wiedzieć dlaczego stoimy przed tymi drzwiami ?- Nie mogłam się doczekać co zobaczę za nimi. Siatkarze obejrzeli się do tyłu.
-No bo widzisz- zaczął Krzysiu.-Bartek nam kazał czekać na niego z otworzeniem drzwi do salonu. Baz niego nic nie może się odbyć, bo on musi widzieć twoją minę i takie duperele.- wytłumaczył nieźle przy tym gestykulując. Usłyszeliśmy tupot. To szanowny Bartosz przybiegł do nas.
-Sorki.- wysapał. Ja rozumiem, że schody mogą być wyczerpujące, ale przepraszam bardzo, on chyba musiał mieć dobra kondycję. A jak się zapuścił w ciągu tego tygodnia to na pewno Andrea da mu wycisk.
-Już? Możemy otworzy w końcu te wrota?- zapytał zniecierpliwiony Bartman.
-No na co czekacie? Jeszcze ich nie otworzyliście?- zapytał Bartek. Zaśmiałam się, Igła pokręcił głową, Marcin Możdżonek uśmiechnął się pod nosem, Zibi prychną, Kuba przewrócił oczami a Pit... Pit strzelił sobie facepalma? No szok. Nie wiecie jak to śmiesznie wyglądało. Otworzyły się tajemnicze drzwi i ujrzałam... salon? Nie byłam pewna czy to pomieszczenie odgrywało taka właśnie rolę bo sofy były ustawione wokół stolika, dużego stolika. A wokoło było MNÓSTWO balonów w każdym kolorze. Z boomboxa leciało "Paradise" Coldplay. Na środku stolika stał tort z wbitymi świeczkami "18". Podeszłam do tego cuda. Tort w kształcie Mikasy, a na nim napis: "Wszystkiego najlepszego dla największej fanki siatkówki!". Normalnie pobeczałam się. Krzysiu jako paparazi juz robił zdjęcia, a Bartek powiedział:
-Pomyśl życzenie.- pomyślałam i szybko zdmuchnęłam świeczki. Rozbrzmiały oklaski, a później kilka małych "huków". Okazało się ze panowie: Bartman, Kubiak, Nowakowski, Winiarski i Ruciak wystrzelili tub (DUŻYCH TUB!) 5 konfetti w moja stronę. Teraz małe kawałki Papierków miałam wszędzie, a szczególnie we włosach. Łzy zaczęły mi płynąć po policzkach, byłam taka szczęśliwa.
-Cos nie tak?- zapytał Kurek przestraszony, a ja tylko przytuliłam go mocno, a później powiedziałam do wszystkich:
-Dziękuję Wam bardzo! To są najlepsze urodziny w moim życiu! DZIĘKUJĘ WAM!- rozbeczałam się jeszcze bardziej i wyściskałam każdego siatkarza z osobna. Kiedy ściskałam Kubę zapytał mnie:
-I jak Ci się podoba?
-Jest cudownie.- wyszeptałam.
-Wiesz, że to wszystko Bartek zorganizował?- powiedział znacząco.
-Domyśliłam się.- odpowiedziałam. Podeszłam do mojego przyjaciela i dostałam od niego nóż.
-Co mam z tym zrobić?- popatrzyłam na narzędzie "zbrodni".
-Pokroić tort Głupku.- roześmiał się. Popatrzyłam na ta niewinna piłkę, była piękna, ale to tort. Trzeba go zjeść. Pokroiłam ciasto na 16 równych części. Po kawałku dostali wszyscy zawodnicy, trener i ja, a później zleciał się sztab szkoleniowy i zjadł resztę tortu. Wszyscy zmieścili się na kanapach i zajadali się przepysznym tortem czekoladowym.
-Trenerze?- powiedział znacząco Bartek do Anastasiego.
-No dobrze, już dobrze. Możecie.- przytaknął głową.
-Dziękujemy.- Powiedział Kuba i razem z Bartkiem szybko wylecieli po coś. Bartman z Kubiakiem polecieli za nimi, a Pit zaczął sprzątać talerzyki. Powiedzmy, że nie wiedziałam co się tutaj dzieje. igła usadowił się obok mnie i zaczął przeglądać zdjęcia. Po chwili zobaczyłam jak Bartman i Kubiak wnoszą wielkie tace z masa kieliszków do szampana. Kubi nie bardzo sobie z nimi radził i spadłyby mu wszystkie gdybym szybko nie zinterweniowała. Zabrałam jego tacę.
-Dzięki.- powiedział zawstydzony.- Niestety nie jestem kelnerem.
-Nie ma za co.- puściłam mu oczko, a on słodko się uśmiechnął. Cóż tu mówić siatkarzy mamy mega zabawnych i do tego przystojnych. I co najważniejsze, liczy się tylko siatkówka. Po sekundce do salonu weszli Bartek z Kuba niosąc sześć butelek szampana. Rozlali trunek i wypiliśmy symbolicznie za moje zdrowie. Z głośników poleciała "Nossa".
-No Pit pokaz jak ty pieknie potrafisz tańczyć.- zasmiał się Winiar.
-Sam nie będę tańczył.- oburzył się i złożył ręce na piersi.
-Chodź Piotrze, ja z Tobą zatańczę.- Siatkarze przykazali mi mówić do nich po imieniu "jak dorośli ludzie". na mini parkiecie zaczęły się nasze wygibasy po chwili dołączyli Bartek z Kubą i Igłą, a następnie Winiar, Zibi, Kubi, Ruciak, Marcin Możdżonek a nawet Paweł Zagumny. Pod koniec piosenki to już cała reprezentacja, ja, sztab szkoleniowy i trener tańczyliśmy w rytm "Ballada Boa". Żebyście widzieli ten tłok. Klaustrofobii się nabawiłam przez tych gigantów. Nim się obejrzeliśmy była już 22.00, a jutro punkt 7.30 chłopaki stawiają się na treningu, więc szybko posprzątaliśmy to co najważniejsze, a z tymi wszystkimi balonami mieliśmy się pozbyć jutro, jak powiedział Kubi. Wyszliśmy dla zdrowia po schodach na piętro które zajmowali siatkarze. Po kolei chłopaki wchodzili do swoich pokoi z krótkim, ale pełnym ciepła "Dobranoc!" Okazało się, że na koniec zostałam tylko ja, Nowakowski i Kurek. ich pokój był ostatni, a mój przedostatni.
-Dobranoc!- pożegnał się Pit.- A ty Bartek?- zapytał.
-Zaraz przyjdę.- rzucił w jego stronę. Piotrek zrobił głupia minę i dodał:
-Tylko nie wróć za późno, pamiętaj, że jutro trening.- roześmiał się. Kurek pokręcił głową.
-Wiesz, w Spale są tylko dwójki, więc masz pokój z dwoma łóżkami. Ja z Pitem jesteśmy dalej, a Igła z Ziomkiem pokój wcześniej, więc jak będziesz czegoś potrzebować to śmiało wal do drzwi o każdej porze dnia i nocy.- uśmiechnął się. Tłumaczył mi to wszystko, ale ja ledwo słuchałam. Patrzyłam w oczy mojego przyjaciela i coś sobie uświadomiłam, ale szybko odegnałam ta myśl od siebie. Przytuliłam się do niego.
-Dziękuję Ci za to, że wszystko tak zaplanowałeś. Nie udawaj, wiem, że to wszystko dzięki Tobie. To najszczęśliwszy dzień mojego życia. Po raz pierwszy od dwóch lat czuje taką wielką radość. dziękuję Ci. Dla takiego wspaniałego dnia warto było żyć.- znowu wtuliłam się w tego Miśka. Bardzo ładnie pachniał. Te perfumy. Mogłabym go użyć jako poduszkę w moim pokoju.
-Warto było żyć?- wyrwał mnie z rozmyśleń.- Nie rozumiem.
-Kiedyś Ci powiem. Obiecuję.-podeszłam do drzwi pokoju.
-Dobranoc.- uśmiechnął się.
-Dobranoc.- odpowiedziałam i weszłam do spalskiego pokoju. Szybko się umyłam ubrałam w piżamke i zasnęłam ze świadomością, że mam najlepszego przyjaciela blisko mnie.

____________________________________________________

Jak się podoba? ;)
Utrzymuję zasadę 5 komentarzy :) Dziękuję Wam za słowa wsparcia :)