Rozdział 10.

Kaśka, jej pokój.
Podjęłam ta decyzję... Powiem mu wszystko od początku. Przecież nie ucieknę od tej rozmowy. Kiedyś muszę się wygadać... Tak prawdziwie, od serca. Bałam się tego. Bałam się, że uzna mnie za wariatkę, że pomyśli o mnie jak o psychicznej, ale muszę mu powiedzieć. Od dwóch lat żyję tylko dzięki siatkówce inaczej byłabym już dwa metry pod ziemią. Za chwile miałam po raz kolejny przejść przez najgorsze wspomnienia mojego życia. Oczy zaszkliły mi się jak na zawołanie. Chusteczki przygotowałam już dawno i teraz musiałam użyć pierwszej.
Usłyszałam cichutkie pukanie. Wstałam i wpuściłam mojego gościa. Wszedł bez słowa i usiadł na łóżku pod ścianą. Podeszłam do tegoż osobnika i spoczęłam obok niego. Siedzieliśmy w milczeniu kilka minut. Nie wiem o czym on myślał, ale ja głowiłam się nad tym jak zacząć. Bartek nie chciał mnie naciskać na tą opowieść, tylko że ja nie mogę się teraz od tego wymigać. Nie wycofam się, nie teraz kiedy jestem bliska powiedzenia wszystkiego. Nie potrafię. Musze zacząć teraz.
-Bartek, chcesz wiedzieć wszystko to proszę Cię, nie przerywaj mi.- popatrzyłam w jego oczy. pokiwał głową na znak zgody. Wzięłam głęboki oddech. Pozwoliłam powrócić wspomnieniom.
-To było dwa lata temu. 25 września. Mój brat był chory na raka. Już nawet nie pamiętam czego. Tata musiał go zawieźć do kliniki do Warszawy. O świcie wstałam z mamą, żeby pożegnać ich przed podróżą. Dzień wcześniej, wieczorem układałam całe pożegnanie. Napisałam nawet na kartce. "Tatusiu, szczęśliwej podróży, mam nadzieję, że wrócicie cali i zdrowi. Będę tęsknić. Bardzo. Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie. Pamiętaj." Nigdy wcześniej nie żegnałam się z nikim słowami. Zawsze to był albo całus w policzek, albo "pa." Tego dnia przeżyłyśmy horror z mamą.
Dzień jak co dzień. Była to sobota, więc sprzątałyśmy mieszkanie. Po 12.00 włączyłyśmy telewizję. Szły akurat jakieś wiadomości i ten... przeklęty komunikat... " Na drodze krajowej z Poznania do Warszawy doszło do wypadku samochodowego. Jedna osoba nie żyje, druga w stanie ciężkim trafiła do szpitala w Warszawie. Lekarze walczą o życie chłopaka." Nogi się pod nami ugięły. Mama próbowała dodzwonić się to do Mateusza to do taty. Żaden nie odbierał. - nie mogłam wypowiedzieć żadnego słowa. Musiałam przerwać. Wytarłam oczy i próbowałam się uspokoić. Wyregulowałam oddech i kontynuowałam:
-Tego samego dnia pojechałyśmy do Warszawy. Mateusz był w stanie krytycznym. Lekarze nie wiedzieli czy z tego wyjdzie, a mój ojciec zginął na miejscu. Nie mogłam się pozbierać. W szpitalu siedziałam nie rozumiejąc niczego. Ja wtedy nie płakałam. Dopiero kiedy zobaczyłam jego zwłoki w kostnicy. Wypadek spowodowały hamulce. Auto uderzyło w drzewo. Bartek! Mój tata sprawdzał dzień wcześniej stan auta! Wszystko było w porządku. Pogrzeb odbył się 28 września. Mateusz przeżył. Wrócił do domu po miesiącu, ze złamana ręką i urazem psychicznym po wypadku. Cały czas pytaliśmy dlaczego tak się stało, a on odpowiadał "To nie nasza wina. To... klątwa." i odwracał głowę. Myśleliśmy, że zwariował po tym wypadku. Teraz wiem, że jest inaczej.
Mateusz miał wyjechać na święta do kliniki na chemioterapię. Pojechał sam, pociągiem. Pożegnałam się z nim: "Mateusz, braciszku kocham Cię! Uważaj na siebie. Bez Ciebie nie dam sobie rady, pamiętaj." Przytuliłam go wtedy a on odpowiedział: "Siostra nie panikuj i zajmij się mamą." Ledwo otrząsnęłyśmy się po śmierci ojca, a los zabrał nam Mateusza. Nie dotarł na chemioterapię. Umarł w pociągu. Z powodu raka. Drugi pogrzeb w tym roku. Mateusz umarł, tata umarł, a my nie wiedziałyśmy dlaczego Bóg nas tak każe.
Po pogrzebie Mateusza zasnęłam na kanapie i przyśniły mi się obie sytuacje pożegnania z Tata i Mateuszem. Zrozumiałam, że oni umarli przeze mnie. Mama stwierdziła że wariuję przez utratę brata. Kiedy byłam na cmentarzu przy ich grobowcu usłyszałam słowa Mateusza: "To klątwa". To klątwa, to klątwa... Nie dawało mi spokoju.Płakałam codziennie spałam po dwie godziny. Budziłam się z krzykiem. Każdej nocy miałam koszmary. Przeze mnie straciliśmy najważniejsze osoby w naszym życiu.
To wszystko przeze mnie. I nie mów, że jest inaczej. Od tamtej pory nie żegnam się z nikim. Nie chce, żeby klątwa nad nim wisiała. Ludzie stracili przeze mnie życie. Rozumiesz?- skończyłam opowieść i popatrzyłam zapłakanymi oczami z których wciąż płynęły łzy na rozmazana twarz Bartka. On nic nie powiedział. Przytulił mnie mocno i pozwolił płakać, i płakać, i płakać, aż skończyły mi się łzy. Siedziałam wtulona w Bartka myśląc o tym jak by było gdyby tata i Mateusz żyli.
-Kasia, to nie twoja wina, nie roznosisz klątwy. Jesteś normalną nastolatką. Ile lat miał Mateusz?- zapytał.
- Dziewiętnaście.- znowu łzy popłynęły po moich policzkach.- Po tym pozbierałam się tylko dzięki Wam! Siatkarzom i siatkówce. Jesteście moim życiem. Gdyby nie Wy mógłbyś zobaczyć mnie najwyżej na fotografiach. Nie wiem czy nie lepiej było zrobić to jak byłam taka bliska...
-Co Ty mówisz?! Kaśka opanuj się! Jaką ja miałbym przyjaciółkę jak nie Ciebie! Proszę nie mów tak. Jesteś dla mnie bardzo ważna.- przytulił mnie.
-Tylko Tobie opowiedziałam o wszystkim tak jak ja to czuję. I nie zmuszaj mnie do pożegnania. Nie chcę żeby coś Ci się stało.- jeszcze mocniej go ścisnęłam.
-Nie martw się o mnie Młoda. Nic mi nie będzie.- przekonywał. Siedzieliśmy przytuleni długo, bardzo długo. Kiedy w końcu spojrzałam na zegarek była już 22.20!
-No Kurek! Do łóżka, ale już!- wydarłam mordę. Chłopak nie będzie siedział w moim pokoju jak musi się wyspać, bo jutro trening o 7.00.
-Dobrze, idę. Dobranoc.- uśmiechnął się i zamknął za sobą drzwi.
Zostałam sama. A pustkę
 po Bartku wypełniła lodowata cisza i spokój. Nie mogłam się skupić na myślach. Cały czas wspomnienia z 2010 roku wracały. Zasnęłam na siedząco.

Wtorek, 10.00
Obudziłam się przypominając sobie o wczorajszej rozmowie z Bartkiem. O dziwo nie rozpłakałam się. Może rzeczywiście mi to pomogło. Ubrałam rurki i koszulę (włożoną w spodnie) oraz conversy. Wzięłam do ręki lustrzankę, zeszyt na autografy, marker i poszłam szukać wielkoludów. najpierw zajrzałam do pokoju Bartka i pita, ale oboje spali. Szybko strzeliłam kilka fotek, na pamiątkę oczywiście. później poszłam do Krzysia i Łukasza. Ziomek spał, a Igła obrabiał "Igłą szyte".
-Dzień dobry Krzysiu.- powiedziałam wesoło.- Mogę prosić o autograf z dedykacją oraz o zdjęcie z Tobą?
-Jasne.- wziął zeszyt i odnalazł siebie. jego mina jak czytał informacje o sobie... bezcenna. Szybko strzelił autograf "Z dedykacja dla tej niskiej dziewczyny która ma w niedziele urodziny" i data przy tym.
-No ale jak zrobimy zdjecie?- zapytał głupio Krzyś.
-Samowyzwalacz mówi Ci to coś?- roześmiałam się. Zrobiłam z nim foty, trochę pogadaliśmy, a później kazałam temu naszemu libero iść spać bo o 14:00 mają siłownię. Przespacerowałam się jeszcze po innych pokojach i stwierdziłam, że tylko dwie osoby mogą jeszcze (już) nie spać. Nie pomyliłam się.
-Kasia już wyspana?- Zapytał Dziku.
-Jasne, a Wy jak tam? Pospane?- zapytałam rozsiadając się na łóżku Michała K.
-Wyspani i gotowi do działania. Dziś była tylko godzinka treningu. - wyjaśnił mi Zbigniew (rozbudzony) Bartman.
-To fajnie. Proszę mi strzelić autografy z dedykacja pod waszymi zdjęciami.- Podałam Zibiemu zeszyt i marker. Jego mina kiedy patrzył na rozpiskę o nim była nie do opisania. Usta mu się otworzyły odruchowo i uśmiechnął się prawdopodobnie przy fragmencie "cytaty". No napisałam tam kilka tekstów Zbigniewa, przykładowo o koralach. Mordka mu się cieszyła i przyszła kolej na Kubiaka. Oczywiście ten też tam popatrzył.
-Ej! Musiałaś napisać wszystkie teksty o Dziku ?!- zapytał z wyrzutem.
-No cóż jak poszedłeś w żołędzie.- wytłumaczyłam i wzruszyłam ramionami. Nagle strzeliłam sobie w głowę z liścia (inaczej facepalma).
-Jejku! Co się stało Kaśka?- Zaniepokoił się michałek.
- Zapomniałam Ci nazbierać żołędzi w lesie.- powiedziałam smutno, a Zb9 razem z Dzikiem się roześmiali. Chcąc nie chcąc dołączyłam do ich zabójczego śmiechu.
Powoli nadeszła 14.00. Wszyscy siatkarze wpisali mi się do zeszytu. Byłam mega szczęśliwa. Listę z marzeniami wyrzuciłam do kosza, bo wszystkie się spełniły. Punkt 14.00 wszyscy znaleźliśmy się na siłowni. Ja z moim narzędziem tortur dla większości. Z aparatem. Zdjęcia robiłam każdemu po milion razy, aż Andrea trochę się zdenerwował i powiedział:
-Kasia! Dość, bo ich rozpraszasz.- powiedział gniewnie, a później się uśmiechnął i dodał.- Możesz zrobić sesję mi.- puścił mi oczko. Na karcie pamięci znalazło się wiec kolejne milion zdjęć Andrei Anastasiego. Oczywiście przyrzekłam chłopakom, że to są zdjęcia tylko do mojego prywatnego archiwum. Co nie było łatwe.
Was tez by kusiło dodanie zdjęcia Zibiego z wystawionym na brodę językiem, Igły ledwo utrzymującym równowagę, Który patrzy co wpadło Winiarowi do oka (oboje z mega śmiesznymi minami) i najlepsze. Kiedy na początku treningu kazałam im się ustawić wzrostowo. Wyglądali jak organy kościelne z ludzi. Siłownia była po prostu śmieszna. Jednak przed 15.00 baterie mi padły i nie mogła zrobić zdjęć zmęczonym wielkoludom, ale to się nadrobi na jutrzejszym treningu. Czego nie zrobisz dziś zrób jutro (albo jak te wielkoludy śpią). Miałam iście szatański plan co do jutrzejszej pobudki. O ile się obudzę wcześniej niż oni.
Po siłowni udaliśmy się na stołówkę, a później do salonu obejrzeć jakiś film. Walka pomiędzy "Testosteronem" i "Miss agent" wygrała komedia romantyczna. Też za nią byłam, przecież niedawno oglądałam komedie obsadzoną znakomitymi aktorami. Ale z nimi nie dało się oglądać!
 Ciągłe komentowanie: "Zupełnie jak ty Winiar!", " O! Ona wygląda jak moja była." Itp. Normalnie już lepiej samemu oglądać. Czułam się jak na meczu który komentuje 15 komentatorów w prawie tym samym czasie. Nic nie rozumiałam z tej komedii, za to wiedziałam jak wyglądała koleżanka z klasy Ruciaka, jakich panien nie lubi Kosok i które misski wyglądają jak typowe hotki. Z nimi nie da się nudzić!
Po filmie poszłam do pokoju zgrywać i porządkować zdjęcia. Ok. 18.30 ktoś zapukał do moich drzwi.

_______________________________________________________

Rozdział wcześniej niż planowałam, ale wszystko dla Was :)
Dziękuję za każdy komentarz (57) ! Jesteście wielcy ;*

To teraz czekam na 20 komentarzy, ok ? ;)

Pozdrawiam moje czytelniczki i czytelnika ;)

KONIECZNIE WEJDŹCIE TUTAJ!!!