Epilog.

16 sierpnia 2014r.

I oto nadszedł. Dzień, w którym Bartek stanie się moją własnością, a ja jego. Na dobre i na złe. O ósmej już na nogach. Nie mogłam wmusić w siebie śniadania. Usiadłam, więc przy kawie i zaczęłam wspominać miniony rok.

Wszystko zaczęło się od oświadczyn Bartka, później zadzwoniłam do mamy i pogodziłam się z nią. Zrozumiała, że czuję do Bartka co ona do taty. Powiedziała, że mogę robić co chcę, bo jestem dorosła i odpowiedzialna. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Następnie wyjechaliśmy do Rosji. Nic nie szło jednak zgodnie z planem. Bartek choć w pierwszej szóstce, to w pierwszym meczu nabawił się kontuzji. Na szczęście nie groźnej. Tylko przez kilka dni spędzał po kilka godzin u fizjoterapeutów, którzy masowali mu nogę. Nie mogłam znaleźć pracy, bo nie chcieli mnie przyjąć z takim "wykształceniem". W końcu zalokowałam się w osiedlowym warzywniaku i Bartek był stałym bywalcem, co bardzo spodobało się tutejszym kibicom Dynama. Ruch był niesamowity. Bartek jak na jakiejś audiencji.
Potem doszła do nas smutna wieść, że Iwona jest w szpitalu. Igła mnie gra w meczach Resovii, bo się o nią martwi. Ja poleciałam do Polski. Okazało się, że zamknęli ją tam, bo mdlała i wymiotowała. Fałszywy alarm. Okazało się, że Igła zostanie po raz trzeci tatusiem. I ta radość na twarzach Ignaczaków nie do zapomnienia. Resovia nadal dobrze dawała sobie radę i w PlusLidze i w Pucharze CEV.
Dynamo wygrywało tylko w lidze mistrzów. W lidze rosyjskiej jednak byli dopiero trzecie.
Po kilku meczach było wiadome. FinalFour, a w nim 4 drużyny. Trentino, Dynamo, Zaksa Kędzierzyn-Kożle i... Resovia. Mecze półfinałowe wygrali: Resovia 3:2 Trentino, Dynamo 3:1 Zaksa.
W finale spotkała się Resovia i Dynamo.
Nie wiedziałam komu kibicować, bo z jednej strony mój narzeczony, a z drugiej Igła, Kosok, Pit i reszta mojej ukochanej drużyny. Postanowiłam być neutralna i tak Resovia zdobyła puchar CEV. 3:2 z Dynamem.
Bartek był później zły, że tak się ciesze z ich wygranej, ale po chwili rozesmiał się i poszedł gratulować kumplom.
I wtedy Pit i Ola wpadli na pomysł. Łączony ślub. I stało się.
Dynamo wywalczyło mistrzostwo ligi rosyjskiej zacięcie walcząc z Zenitem Kazań. Resovia zdobyła 3 z rzędu Mistrzostwo Polski.
A Bartek... Wrócił ze mną do Polski. I w sezonie 2014/2015 będzie grał w barwach mojego ulubionego klubu. Resovii Rzeszów.

-Aaa...- Ola weszła do kuchni ziewając. Byliśmy w wynajętym pokoju w Częstochowie (taki punkt między każda rodzinką). Ślub miał się odbyć o 15.00 na Jasnej Górze.
- Wyspałaś się? - zapytałam z nad dymiącego kubka kawy.
- Nie bardzo. Nie mogłam zasnąć. - powiedziała dosiadając się i nalewając kawy z dzbanka.
- Coś o tym wiem. - upiłam kolejny łyk napoju.
- Też się stresujesz?
- No niby nie, bo wiem, że Bartek mnie kocha, ale... To wszystko jest jak z bajki. - uśmiechnęłam się do niej. Wtedy usłyszałyśmy dzwonek do drzwi. To wpadły Iwona, Monika, Milena i Marta, przyjaciółka Oli. Wszystkie z sukienkami w dłoniach, szpilkami i mnóstwem narzędzi upiększających. Dobrze się składało bo Martę to wizażystka, a moja Milenka to fryzjerka. Wszystkie usiadłyśmy prze kawie i ciastkach zawzięcie dyskutując o dzisiejszej uroczystości. Mój żołądek wariował jakby chciał wyrzucić z siebie przed chwilą wlaną kawę. Trzy razy był tutaj Igła sprawdzić "co jego ukochana żoneczka robi". Martwił się o nią. Sprawdzał czy aby kawy nie pije. Ona jednak miała tego dość. Była już w ósmym miesiącu, a Igła tak się nią zajmował od początku. Czasmi to miłe, ale tez upierdliwe.
O 12.00 zaczęłyśmy się szykować. Milenka szalała. Zrobiła mi i Oli genialne fryzury!
Później jeszcze Iwonie, Monice i Marcie. Sobie tylko wyprostowała włosy. Marta zrobiła nam na twarzach arcydzieła. Idealny makijaż fryzura, aż o 13:30 nadszedł czas na sukienki.
Ola, Milena, Marta, Monika, Iwona. No i moja.
Każda z nas miała dopasowane kolorystycznie szpilki, a ja na szyi miałam naszyjnik od Bartka.
Punkt 14:00 w naszych drzwiach pojawili się nasi mężowie z naszymi rodzicami. Pobłogosławili nas i wszyscy pojechaliśmy na Jasną Górę.
W klasztorze zawsze był jakiś taki niesamowity klimat. Ola z Piotrkiem wyglądali bosko, a ja z Bartkiem nie lepiej. Naszymi świadkami zostali Igła i Milena, a Oli i Pita Marta i Marcin Możdżonek.
To była piękna uroczystość brać ślub przed obrazem Czarnej Madonny.
Oczywiście przy przysiędze łza popłynęła po mojej twarzy.
Kiedy ksiądz zakończył mszę. Powoli w rytm marszu Mendelsona zmierzaliśmy ku nowemu życiu.
Razem... w zdrowiu i w chorobie. Dopóki nas śmierć nie rozłączy.
Posypał się ryż i płatki róż rzucane przez gości i przez kibiców Skry Bełchatów i Resovii Rzeszów oraz Reprezentacji.
A dwie nowe pary małżeńskie zatonęły w czułym pocałunku.

KONIEC

Chciałabym Wam bardzo podziękować! Za każda chwilę spędzona na wymyślenie kolejnego wyrazu, kolejnego zdania, rozdziału. Za każdy komentarz, za każdą ocenę.

Dziękuję Wam, że mogłam pisać, że mogłam dla Was włączać wyobraźnie i pokazywać wymyślone historie, które prawdopodobnie nigdy się nie zdarzą.

Chciałabym Wam powiedzieć, że jesteście dla mnie ważni i zawsze byliście. To dzięki Wam siadałam w każdy weekend i pisałam kolejny rozdział.

Robiłam to dla Was i szczerze Wam dziękuję za te prawie pół roku!

Wiem, że to może Was zdziwiło, ale każda historia się kiedyś kończy i każdy rozdział kiedyś trzeba zamknąć, a ja dziś zamknęłam ostatni rozdział tej historii.

Nigdy nie chciałam Was zawieść, ani urazić. Jeśli to zrobiłam to teraz z tego miejsca mówię szczere: PRZEPRASZAM.

Do tej pory nie wiecie jak się nazywam. I chyba lepiej będzie jeśli tak pozostanie.

Pytania nadal przyjmuje tutaj.

Kocham Was i do kolejnego opowiadania.

Na zawsze Wasza Irish Girl ♥

Blog prowadzony od 26 sierpnia 2012r. do 15 lutego 2013r.